V-DAY 02

 

CHAPTER TWO

       SWIPE left… Swipe left… Swipe left…

            Mabigat na ang talukap ng mga mata ni Susan. Halos duling na siya sa sobrang antok kaka-swipe left sa mga pictures na nakikita niya sa Tinder. Wala pa ring pumupukaw sa kaniyang atensiyon sa mga lalaking kaniyang nakikita. Kahit ang dami nang gwapo ay wala pa rin talaga siyang natitipuhan. Hindi naman siya iyong uri ng babae na basta gwapo ay type na agad.

            Hinahanap niya iyong unang kita pa lang niya, kahit sa picture lang ay tatalon na agad ang puso niya. Iyong mahuhuli agad nito ang kaniyang mata. `Yong ganoong level!

            Hindi na talaga kayang paglabanan ni Susan ang antok. Kaya naman hinayaan na lang niyang pumikit ang kaniyang mga mata. Nakatulog siya na hawak ang kaniyang cellphone.

 

            ISANG kamay ang tumakip sa bibig ni Susan na ikinagulat niya. Sino ba naman ang hindi magugulat na habang natutulog ay may kamay na lang natatakip sa bibig mo. Sa laki ng kamay ay halos sinakop na iyon pati ang kaniyang ilong. Nanlaki ang mata niya dahil sa takot.

            “Anak, ako ito…” Agad din na naglaho ang takot niya nang malaman niyang nanay niya iyon base sa boses nito. Madilim kasi sa kwarto nila kaya hindi niya ito nakilala. “Aalisin ko ang kamay ko pero huwag kang maingay, ha?” Halos pabulong na sabi nito sa kaniya.

            Tumango siya at marahang inalis nito ang kamay sa bibig niya.

            Napasimangot ang dalagitang si Susan. “Ang baho naman ng kamay mo, `nay! Amoy tae!” Napadura pa siya sa pandidiri. Ayaw kasing maalis ng amoy na iyon sa dulo ng ilong niya.

            “Ang arte mo talaga! Papatayin na lang tayo, nag-iinarte ka pa!”

            Pabirong binatukan ni Susan ang nanay niya. “Whoo! Ito namang si nanay, masyadong joker! Ano bang papatayin sinasabi ninyo diyan? Ginising niyo lang ba talaga ako para ipaamoy kung gaano kabaho `yang kamay ninyo—”

            “Tumigil ka nga diyan, sabi! Magtago ka! Bilis! O kaya umalis ka na! Tumakas ka na!”

            “`Nay, `yong totoo? Naka-drugs ba kayo?” Hindi niya kasi maintindihan kung bakit nagsasabi ito ng ganoon.

            “Tama na ang satsat!” anito sabay hila sa kaniya patayo.

            Wala nang nagawa si Susan nang dalhin siya nito sa nakabukas na bintana ng kanilang bahay at pilit siya nitong pinalabas doon. Naguguluhan man ay sumunod na lang siya. Umakyat na siya sa bintana at lumabas ng kanilang bahay sa pamamagitan niyon.

            Laking gulat niya nang isarado iyon ng nanay niya. Pinapalayas na ba siya nito? Wala naman siyang matandaan na nagawa niyang kasalanan para palayasin siya. Isa pa, mag-isa na nga lang siyang anak ng mga ito tapos papalayasin pa siya? Medyo matanda na kasi ang mga magulang niya nang mabuo siya kaya hindi na siya nagawa pang sundan.

            Aba, kung pinapalayas man siya ng mga ito ay hindi naman siya papayag na hindi malaman ang dahilan. Kailangan nilang mag-usap.

            Hindi pa man siya nakakalayo sa may bintana ay nakarinig na siya ng sigawan sa loob ng kanilang bahay. Nagmamadali siyang bumalik sa bintana at sumilip sa maliit na siwang. At ganoon na lang ang kilabot at takot na naramdaman niya sa kaniyang nakita sa loob ng kwartong kaniyang pinanggalingan.

            Nakaluhod ang nanay at tatay niya sa harapan ng tatlong lalaki. Ang isa ay may dalang itak habang iyong nasa gitna at katabi nito sa kaliwa ay baril.

            “Matigas talaga kayo! Ayaw niyo pang ipagbenta ang lupa ninyo sa amo namin!” sigaw ng lalaking nasa gitna.

            “Ito na lang ang meron kami kaya hindi namin ito ibebenta!” matapang na sigaw ng tatayi ni Susan. Matalim ang tingin nito sa tatlong lalaki.

            “Maawa kayo! Huwag niyo kaming sasaktan!” umiiyak namang pakiusap ng nanay niya.

            “Pare, ang sabi ni boss, kapag ayaw pumayag ay patayin na lang natin,” ani ng nasa kanan ng nasa gitnang lalaki.

            “Okay. Madali naman akong kausap!” At walang babala na tinagpas ng lalaking nasa gitna ang leeg ng tatay niya.

            Sa muling pag-angat ng itak ng lalaki ay sa dibdib naman ng nanay niya iyon sunod na tumarak. Walang awang pinagtataga ng dalawa ang mga magulang niya.

            Muntik nang mapasigaw si Susan kaya naman agad niyang tinakpan ang bibig gamit ang mga kamay. Hindi siya pwedeng makita ng mga lalaking iyon dahil sasapitin din niya ang kalunos-lunos na nangyari sa mga magulang niya. Ang tanging nagawa na lang niya ay ang tahimik na umiyak.

            Gustuhin man niyang tulungan ang nanay at tatay niya ay wala din naman siyang magagawa. Mag-isa lang siya, tatlo ang mga ito.

            Sa takot na baka makita siya ng tatlong lalaki ay inisip niyang dapat umalis na siya doon. Kaya tahimik siyang naglakad palayo sa kanilang bahay kahit labag sa kalooban niya na iwanan ang mga magulang sa ganoong sitwasyon. Nang malayo na siya ay saka siya tumakbo. Dumaan siya sa maputik na palayan hanggang sa makarating na siya sa kabahayan na malayo sa kanilang bahay…

 

            MALALALIM at sunud-sunod ang paghinga ni Susan nang magising siya mula sa masamang panaginip na iyon. Ah, hindi pala iyon panaginip. Totoo iyong nangyari ilang taon na ang nakakalipas. Iyon ang pinaka masakit na parte ng kaniyang nakaraan—ang masaksihan ng kaniyang sariling mga mata ang pagpatay sa kaniyang nanay at tatay.

            Sa buwan ng Pebrero, bago ang Valentine’s Day rin pinatay ang mga magulang niya kaya naman naaalala niya ang mga ito kapag ganitong nalalapit na ang Araw Ng Mga Puso. Ganitong buwan din niya napapanaginipan ng madalas ang nangyaring kurumal-dumal sa mga ito. Hula niya ay nagpapadalaw ang dalawa sa sementeryo.

            Bumaba ng higaan niya si Susan at bumaba sa kusina para uminom ng tubig. Nagtimpla siya ng gatas dahil nawala ang antok niya. Bumalik siya sa kwarto na dala ang mainit-init na isang baso ng gatas. Umupo siya sa gilid ng kama at inumpisahan iyong inumin.

            Inabot niya ang cellphone para libangin ang sarili. Baka sakaling malimutan niya kahit sandali ang napanaginipan niya gamit ang bagay na iyon.

            Sa pagtingin niya sa cellphone ay nalaman niya na ilang minuto pa lang ang nakakalipas matapos ang alas dose ng hatinggabi. Kaunting oras lang pala ang naitulog niya.

            Tumingin siya sa kaniyang paligid. “Nanay, tatay, bakit niyo naman ako ginising ng ganito kaaga? Oo na, dadalawin ko kayo bukas…” aniya na para bang naririnig talaga siya ng mga ito.

            Inubos na niya ang gatas at saka bumalik sa kusina. Hinugasan na niya agad iyon at baka ipisin pa kung papabayaan lang niya sa lababo. Habang sinasabon niya ang baso ay naisipan niyang dapat ay agahan niya ang pagpunta sa sementeryo dahil alas-otso siya nagbubukas ng internet shop.

            Pagkatapos niyang hugasan ang baso ay inilagay na niya iyon sa dish dispenser. Akmang paalis na siya sa kusina nang mapahinto siya dahil isang bagay ang kaniyang nakita…

 

            KAUNTING oras lang ang naitulog ni Susan matapos niyang magising. Nag-alarm kasi siya ng ala-singko ng umaga upang maaga niyang mapuntahan sa sementeryo ang mga magulang niya. Baka kasi hindi siya patahimikin ng mga ito sa panaginip kapag hindi pa siya pumunta doon agad-agad. Dumaan rin muna siya sa bahay ng tita niya. May tanim kasing santan sa harapan ng bahay nito. Pumitas siya ng ilang para ialay sa mga magulang niya. May dala na rin siyang dalawang kandila at posporo. Meron naman niyon sa bahay na kaniyang binabantayan.

            Hindi naman ganoon kalayo ang sementeryo sa bahay na binabantayan niya kaya naglakad lang siya. Wala pang sampung minuto ay narating na niya ang pupuntahan. Medyo madilim pa at bahagya pa lang na nakasilip ang araw. Walang katakot-takot siyang pumasok sa sementeryo. Hindi naman kasi siya matatakutin na tao.

            Sinabi rin kasi sa kaniya ng tatay niya noong buhay pa ito na mas dapat siyang matakot sa buhay kesa sa patay. E, puro patay na naman nandito sa sementeryo kaya wala siyang dapat ikatakot. Tama rin naman ang tatay niya, napagtanto niya. Buhay na tao nga pala ang pumatay dito at sa nanay niya.

            Luma na ang sementeryong pinaglibingan sa mga magulang niya. Basag na ang ibang nitso at nilulumot na. Mataas na rin ang mga damo sa ilang bahagi niyon. Sa may padulo pa ang nitso ng mga magulang niya kaya nahirapan siyang puntahan iyon. Dikit-dikit na kasi ang mga nitso doon kaya kailangan niyang tumuntong sa mga iyon kapag wala na siyang madaanan. Nae-e-excuse naman siya kaya sa tingin niya ay ayos lang iyon.

            Sa wakas ay narating na niya ang nitso ng nanay at tatay niya. Medyo malapad iyon dahil ipinagsama na lang sa iisang nitso ang kabaong ng dalawa. Wala kasi siyang budget. Nagpapasalamat na lang talaga siya dahil tinulungan siya ng tita niya para maipalibing ng maayos ang dalawa.

            Pagkalagay ni Susan ng bulaklak sa tapat ng nitso ng nanay at tatay niya ay may napansin siyang tila kulay pulang likido sa likuran ng nitso. Ipinagkibit-balikat lang niya iyon dahil baka natunaw lang na kandila tapos kulay pula. May nitso din kasi sa likuran ng nitso ng mga magulang niya. Baka dumalaw iyong pamilya o kakilala ng nakalibing doon.

            Pero ang weird lang dahil kulay pula ang kandila.

            “Sabagay, malapit na ang Valentines,” turan na lang niya.

            Inilagay na niya ang kandila at sinindihan iyon. Nag-sign of the cross na siya at inumpisahan nang kausapin ang mga magulang. “Nanay, tatay, kumusta naman kayo diyan? Hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung nasa heaven o hell ba kayong dalawa. Pero sana nasa heaven kayo… Kung ako naman ay hindi ako okay. Paano ba naman ay ginambala niyo na naman ako sa panaginip ko! Hindi niyo na naman po iyon kailangang gawin. Matik na naman na kapag February ay dinadalaw ko kayong dalawa dito dahil ito ang buwan kung kailan niyo ako iniwan…” Huminto siya saglit upang punasan ang luhang nagbabadyang kumawala sa kaniyang dalawang mata. Bumalik na naman kasi sa alaala niya kung paano pinatay ng tatlong lalaki ang mga ito.

            “Ang tagal niyo na po palang wala pero… kinakaya ko naman po. `Andiyan naman po si tita. Tinutulungan naman po niya ako kahit paano,” pagpapatuloy ni Susan.

            Matapos ang pagdadasal ay umupo muna siya saglit sa tapat ng nitso ng mga magulang niya. Nakatitig lang siya doon. Ganoon lang ang ginawa niya ng ilang minuto. Nang maramdam ng pagkangalay ay tumayo na siya.

            “Nanay, tatay, aalis na ako, ha. Papasok na kasi ako sa trabaho.” Bahagyang nagliliwanag na ang paligid. “Babalik na lang po ulit ako. Promise!”

            Pagharap niya sa likuran ay malakas siyang napasigaw dahil may nakita siyang nakakatakot na nilalang na nakatayo doon. “Putang ina! Aswaaang!!!” tili ni Susan. Susuntukin niya sana ang nasa harapan nang bigla itong magsalita.

            “Wow! Hiyang-hiya naman ako! Maka-aswang sa akin, ha!”

            Nawala ang takot ni Susan nang mapagtanto niya na si Mariposa lang pala iyon. Paano ay medyo madilim pa kaya hindi niya ito nakilala agad. Tapos bigla na lang itong sumulpot sa likuran niya nang hindi man lang niya nararamdaman.

            Naiinis na hinampas niya sa balikat ang baklang kaibigan. “Akala ko kung sino na! Saka parang aswang ka naman talaga! Hindi ko man lang naramdaman na nandiyan ka na. Bakit ka ba nandito? May dinadalaw ka rin ba?” Napahawak siya sa dibdib dahil ang lakas ng kabog ng puso niya.

            “Kasalanan ko bang nagjo-jogging ako para mas sumexy ako tapos nakita kita? Sinundan kita dito at nang na-sight kong tapos ka nang mag-moment ay saka ako lumapit!”

            “Sa susunod, humuni ka naman para alam ko na paparating ka,” biro niya sa kaibigan.

            “Ano ako, tiktik?! Grabe ka talaga sa akin, Susan! Atleast, ako may date na sa Valentine’s Day. E, ikaw ba? Wala!” At malakas itong tumawa na akala mo ay nanalo na ito sa pustahan nila.

            “Confident na confident ka rin naman talaga na mananalo ka, `no?” Inilabas niya ang cellphone niya at ipinakita dito ang application na Tinder. “Magdamag akong nagganito. Malakas talaga ang kutob ko na dito ako makakakita ng date—” Biglang inagaw sa kaniya ni Mariposa ang cellphone niya at lumayo ito sa kaniya ng ilang dipa. “Hoy, bakla ka! Akin na iyan!”

            Alam niyang tinitingnan nito ang Tinder account niya. “Ano ba naman ito, Susan?! Paano ka magkakaroon ng date sa 14, e, kahit isa wala ka pang nakaka-match! Ganito kasi iyan dapat! Swipe right! Swipe right! Swipe right!” Nakita niya sa kilos ng daliri nito na puro swipe right nga ang ginagawa nito.

            “Hoy! `Wag mong i-swipe right lahat! Bwisit ka talaga!”

            “`Ayan! May naka-match ka na! Isa nga lang! Kung magpapaka-choosy ka, hindi ka talaga mananalo sa pustahan natin!” At patuloy pa rin ito sa pag-swipe right.

            “Itigil mo yan, sabi!” Malalaki ang hakbang na nilapitan niya si Mariposa para agawin dito ang cellphone niya. Pero nang aabutin na niya ang kamay nito ay bigla nitong itinapon sa kung saan ang kaniyang cellphone.

            “Oopsie! Hindi ko sinasadya. Sorry—”

            “Ang aga mo talagang manira ng araw, Mariposa!”

            Nakita niya ang cellphone niya doon sa likurang bahagi ng nitso ng kaniyang mga magulang. Malapit ito doon sa parang kulay pulang kandila na natunaw.

            Akmang maglalakad na siya para kunin ang cellphone nang pigilan siya ni Mariposa. “Wait. Ako na ang kukuha. Baka sabihin mo naman ay bad friend ako! Sorry na kasi!” At malaki itong ngumiti sa kaniya bago ito pumunta sa kinaroroonan ng kaniyang cellphone.

            “Kapag talaga iyan nasira, papalitan mo iyan, Mariposa!” Naiinis pa rin niyang sabi.

            “Papalitan agad? Hindi ba pwedeng ipapaayos na lang—”

            Tila natigilan si Mariposa nang makapunta na ito sa likuran ng nitso ng mga magulang niya. Napansin niya na nakatulala ito at nanlalaki ang mata na para bang may nakita itong nakakatakot.

            “Bakla, anong nangyari sa iyo diyan?” Nagtataka at natatawang tanong niya. Nakakatawa kasi ang reaksyon ng mukha nito.

            Nagulat si Susan nang bigla na lang sumigaw si Mariposa. Sa tingin niya ay hindi ito nagbibiro kaya nakaramdam na rin siya ng kaba. Nagmamadali siyang lumapit sa kaibigan at pati siya ay napasigaw na rin nang makita niya ang dahilan ng pagsigaw nito.

May isang bangkay ng lalaki sa likod ng nitso ng mga magulang niya! Wakwak ang dibdib nito at wala na ang puso. Ang pulang likido na inakala niyang natunaw na kandila ay dugo pala nito. Sariwa pa iyon kaya nahinuha niyang kakapatay pa lang sa naturang lalaki.

Sa sobrang takot nilang dalawa ay nagsisigaw na lang sila. Nang makita niyang manghihimatay si Mariposa ay malakas niya itong sinampal. Nagising naman ito agad bago pa mawalan ng malay. Takot na takot na parang hinahabol ng killer na nagtatakbo silang dalawa palabas ng sementeryo!

 

AGAD na sinabi nina Susan at Mariposa sa mga tao ang nakita nilang patay na lalaki sa sementeryo. Tumawag naman ng mga pulis ang kabaranggay nila upang i-report ang patay na lalaki. Hindi nga nagtagal ay napuno na ng nag-usyuso ang sementeryo habang nag-iimbestiga ang mga pulis.

Halos hindi naman sila makausap ni Mariposa dahil hanggang ngayon ay nanginginig pa rin sila sa takot. Wala ngang nakuhang matinong sagot ang mga pulis sa kanilang dalawa nang tinatanong sila. Sila kasi ang tinanong dahil sila ang nakakita.

“Umaatake na naman si Heart Snatcher Killer! Pebrero na naman, e!” Palatak ng isang pulis.

Sa tingin ni Susan ay ang naturang killer ang pumatay sa lalaki. Ganoon kasi ang uri ng pagpatay nito. Tinatadtad ng saksak ang biktima tapos wawakwakin ang dibdib para kunin ang puso.

Umugong ang bulungan ng mga tao nang marinig ng mga ito ang sinabi ng pulis.

“Sino kaya si Heart Snatcher Killer, `no?” tanong ng isang payat na babae sa matabang babae na katabi nito.

“Ang sabi, aswang daw iyan. Ginagawang kuwintas iyong mga puso na kinukuha niya!” sagot ng matabang babae sa payat na babae.

“Hoy, hindi kaya!” singit naman ng isang lalaking maitim. “Na-broken hearted iyan kasi na-seenzoned ng crush niya. Kaya nagalit sa mundo. `Ayon, pumapatay na lang ng tao! Bitter iyan sa Valentine’s Day kaya tuwing February pumapatay.”

“Na-seenzoned lang, naging killer na? Ang babaw naman no’n!” pakli ng matabang babae.

“Aling Badang, ganoon na talaga ang mga millennium ngayon,” katwiran pa ng maitim na lalaki.

“Anong millenium? Baka millenials!” Pagtatama ng payat ng babae.

“Sa amin, millenium ang tawag, e. Nangingialam ka diyan? Saka magkatunog naman!”

Nilapitan ni Susan ang isa sa mga pulis upang itanong dito kung pwede na silang umuwi ni Mariposa. Pwede na naman daw dahil wala naman daw silang matinong sagot. Wala naman daw mapapala sa kanila. Kaya inaya na niya si Mariposa na umuwi na.

“Doon muna ako sa bahay ninyo, Susan. `Di ko talaga keri iyong nakita nating patay!” takot na turan ni Mariposa.

Pumayag naman siya pero bago siya umuwi sa binabantayang bahay ay dumaan muna siya sa bahay ng tita niya. Nagpaalam siya dito na baka bukas na lang siya magbabantay sa internet shop. Kahit bawasan na lang ang sahod niya. Mabuti na lang at pumayag ito. Sa palagay niya kasi ay hindi rin siya makakapag-concentrate sa pagtatrabaho. Kailangan muna niyang alisin sa isip niya iyong hitsura ng pinatay sa sementeryo.

Pagdating niya sa binabantayang bahay ay umupo agad sila sa sofa ni Mariposa. Nakatulala lang sila at walang imikan.

“Susan, painom ako, ha. Nauuhaw ako, e,” ani Mariposa sabay tayo.

“O, saan ka pupunta?”

“Ah, iinom ako, `di ba? Siguro sa banyo? Baka mas masarap ang lasa ng tubig sa inidoro, e. Tubol flavor!” pilosopong sagot ng bakla. “Malamang sa kusina. Nandoon ang ref, `di ba?”

“Ako na! Diyan ka na lang!” aniya kay Mariposa at siya na ang pumunta sa kusina para kumuha ng tubig para dito.

Binuksan niya ang ref at kinuha ang isang pitsel. Kumuha na rin siya ng dalawang baso at nagsalin siya ng tubig doon. Saka siya bumalik sa salas. Inabot niya kay Mariposa ang isang baso at sabay nilang ininom iyon.

“Nakakatakot na talaga ang February sa lugar natin, `no? Hangga’t hindi nahuhuli ang killer na iyon, hindi mawawala ang bad vibes feels ko sa month na ito. Parang hindi mag-a-araw ng mga puso!” pakli ni Mariposa matapos nitong uminom.

“Sinabi mo pa! Kaya dapat marunong tayo ng self-defense! Dapat kaya nating protektahan ang ating mga sarili kahit na babae tayo,” napangiwi siya. “Ah, e… ako lang pala. Bakla ka pala.”

“Hay naku! Protektahan nga ang puso ko sa taong nanakit nito hindi ko kaya, sa killer pa kaya na iyan? Afraid much na talaga ako!” Maarteng sabi ni Mariposa na akala mo ay isa itong babae talaga.

“Ang arte mong bakla ka!” naiiritang sambit ni Susan.