KAPIT SA PATALIM 01

TITLE: Kapit Sa Patalim

AUTHOR: Soju

GENRE: Thriller, Horror

All Rights Reserved.

UNANG KABANATA

          NAGISING si Jane sa sunud-sunod at malalakas na katok sa pinto ng apartment na kaniyang tinutuluyan ng umagang iyon. Noong una ay hindi niya iyon pinapansin. Humablot pa siya ng isang unan, tumagilid at ginamit na pangtakip sa tenga ang unan. Mariin niyang ipinikit ang mga mata at inisip na wala siyang naririnig na ingay.

Maliit lang ang apartment unit na tinitirahan ni Jane. Studio-type iyon at ang kagandahan ay meron siyang sariling banyo at lababo. Wala siyang kama kaya naglalatag lang siya ng manipis na kutson sa sahig at doon natutulog. Mag-isa lang siya sa unit na tinutuluyan. Pang-isahang tao lang naman talaga iyon at kapag dalawa na ay masikip na. Bukod sa manipis na kutson ay meron siyang electric fan na simula ng tumira siya doon dalawang taon na ang nakakaraan ay hindi pa niya napapalitan. Minsan lang niya iyon malinisan kaya kulapol na ang alikabok sa blade at iba pang parte ng bentilador.

Nagtatrabaho sa isang factory ng potato chips si Jane. Isa siyang production operator. Minimum ang sweldo. Hindi sapat para sa sarili niya at pamilya niya sa probinsiya. Siya na lang kasi ang walang asawa sa limang magkakapatid. Pang-apat siya. Naunahan pa siyang mag-asawa ng bunso nila. Sa totoo lang ay wala pa sa isip niya ang paglagay sa tahimik kahit dalawang taon na lang ay wala na sa kalendaryo ang edad niya.

Dahil wala pang asawa ay siya na lang ang inaasahan ng mga magulang niya na matatanda na. Tanging pagtatanim ng gulay at pagbebenta niyon ang pinagkakaabalahan ng mga ito. Maliit din ang kita sa ganoon dahil hindi naman malaki ang taniman ng mga ito kaya kailangan pa rin talaga ng tulong niya.

Sa madaling salita, galing siya sa isang mahirap na pamilya.

Taga-Albay talaga siya sa Bicol. Lumuwas siya ng Laguna dahil ayon sa mga kakilala niya na nagtatrabaho dito ay marami daw factory dito. Marami nga naman. Kahit ang high school graduate na katulad niya ay nakakapasok ng trabaho nang hindi nahihirapan.

Totoo naman ang mga sinabi ng kakilala niya. Wala pang isang linggo simula nang dumating siya sa Laguna ay nakahanap agad siya ng trabaho. Una niyang trabaho ay sa isang electronics company. Natapos ang kontrata niya at hindi siya na-regular. Humanap ulit siya nakapasok na siya sa factory ng potato chips na hanggang ngayon ay doon pa rin siya nagtatrabaho.

Hindi biro ang trabaho ni Jane. Ilang oras siyang nakatayo at nagpa-pack ng mga potato chips sa kahon. Isinasalansan pa niya iyon ng maayos. Masakit sa likod, binti at paa pero kinakaya niya para lang kumita ng pera. Siya rin naman ang talo kapag sumuko siya. Hindi lang siya kundi pati na ang pamilyang umaasa sa kaniya.

May nobyo naman siya—si Prince. Magka-edad lang sila. Parehas silang twenty seven years old. Dati niya itong katrabaho sa una niyang trabaho. Doon sila nagkakilala. Niligawan siya nito kaya lang binasted niya. Isip-bata kasi ito at masyadong maloko. Barumbado at palaaway. Nakaaway nga nito ang supervisor nila dahil napikon ito sa paraan ng pagkakatingin ng supervisor nila noon. Natanggal ito sa trabaho. Pero gwapo naman si Prince. Tama lang ang kulay, matangkad at maganda ang built ng katawan. Maangas ang mukha nito. Bad boy, kumbaga.

Ang akala niya ay doon na matatapos ang ugnayan nila ni Prince pero hindi pa pala. Dahil kahit wala na ito sa trabaho ay inaabangan pa rin siya nito sa pag-uwi niya. Inihahatid siya pauwi ng apartment. Nagtiyaga ito sa kaniya hanggang sa naramdaman na lang niya na mahal na niya si Prince. Kaya nang ligawan siya nito ulit ay hindi na niya ito pinahirapan pa. Sinagot na niya ito at sa kasalukuyan ay dalawang taon na silang magkarelasyon.

Napaungot si Jane nang magpatuloy ang pagkatok sa pinto. Sa totoo lang ay inaantok pa siya. Kulang pa siya ng tulog. Kulang na kulang! Nag-out siya ng alas diyes ng gabi. Nakauwi siya sa apartment ng halos ala una na ng madaling araw dahil birthday ng supervisor nila. Nilibre sila sa labas. Uminom ng kaunti.

“Ano, Jane?! Putang ina! Alam kong nandiyan ka sa loob kaya huwag kang magbingi-bingihan! Baka gusto mong gibain ko na itong pinto?!” Ang matinis at malakas na boses ng landlady nila na si Manang Elsa ang nagpabangon sa kaniya.

Pupungas-pungas na tumayo si Jane. Sabay kamot sa puwitan. Naka-panty lang siya at ang pang-itaas ay ang blouse na suot niya nang umuwi. Nakainom kasi siya at medyo nahihilo. Ang pantalon na lang ang nahubad niya tapos bumagsak na siya ng higaan at nakatulog.

Balak niya sanang matulog maghapon tutal ay rest day niya ngayon. Kaya lang malabo nang mangyari iyon dahil kay Manang Elsa na ala sais pa lang yata ng umaga ay nambubulabog na.

Napipilitan man ay binuksan na lang niya ang pinto. Ang galit na galit na si Manang Elsa ang bumulaga sa kaniya. Nakapameywang ito at kulang na lang ay umusok ang ilong na parang dragon. May katabaan si Manang Elsa. Maputi ito at maliit na babae.

“Mabuti naman at binuksan mo!” angil nito.

Isinandal niya ang balikat sa gilid ng pintuan. “Manang Elsa, ang aga niyo namang mambulabog. Kakaunting oras pa lang po ang naitutulog ko, e,” ungot niya. Halata sa pagsasalita niya ang antok.

“Ako? Kakaunti na ang pasensiya ko sa iyo! Aba, `asan na ang bayad mo? Tatlong buwan ka nang walang bayad sa upa, Jane! Nangako ka na bukas ay magbabayad ka na. Luging-lugi na ako sa iyong babae ka!” Malakas nitong turan na may kasama pang panduduro.

Kung hindi lang kawalang-galang ay tinakpan na niya ang bunganga ni Manang Elsa. Paano’y ang lakas ng pagsasalita nito. Paniguradong naririnig iyong ng ibang nangungupahan sa apartment nito. Nakakahiya.

“Manang Elsa, okay lang ba na hinaan ninyo ang boses ninyo? Ang aga po. Baka magising iyong iba ninyong tenant. Sabihin nila, `yong landlady pala dito ay bratatat ang bunganga—”

“Ah, wala akong pakialam! Magbayad ka na para tumahimik na ako!” Inilahad nito ang isang kamay. “Six thousand ko! Akin na!”

Totoo. Tatlong buwan na siyang hindi nakakapagbayad sa upa kay Manang Elsa. Hindi niya iyon kasalanan. Kapag sumasahod siya ay nagtatabi siya palagi ng para sa bayad sa upa. Dalawang libo kada buwan kasi ang bayad sa upa kaya kapag sumasahod siya kada-kinsenas at katapusan ay nagtatabi siya ng isang libo. Kaya lang iyong naitabi niya ay naipadala niya sa pamilya niya dahil nagkasakit ang nanay nila. Ilang linggo din ito na nasa ospital kaya panay ang padala niya. Hanggang sa nangungutang na siya sa mga katrabahho niya.

Nakalabas na naman ang nanay niya sa ospital. Iyong sinasahod niya ay napupunta halos sa pagbabayad ng utang niya. Sinisingil na kasi siya ng mga katrabaho niya at ayaw niyang masira sa mga ito kaya iyon muna ang kaniyang inuuna.

Kaya naiintindihan niya kung bakit galit na galit si Manang Elsa sa kaniya.

Ubod tamis na nginitian ni Jane ang kanilang landlady. “Manang, huwag mainit ang ulo ninyo. Alam niyo ba na nakakataba kapag high blood ang isang tao? Sayang naman ang pagda-diet ninyo. Kayo din…” Pambobola niya.

“Ah! Hindi mo ako madadala sa mga pambobola mo, Jane! Sawang-sawa na akong pagbigyan ka!”

“Manang Elsa naman—”

“Manang Elsa mo mukha mo! Magbayad ka ngayon o papalayasin kita!”

“Hindi naman po kita binobola, e. Effective kaya sa inyo ang no-rice diet. Ang payat niyo na ngayon. Tungkol sa promise ko na magbabayad ako kahapon, pasensiya na kayo, Manang Elsa. Kasalanan kasi ng accounting ng company namin. Late na naman ang pasahod! Nakakaloka nga po, e!”

Dinuro ulit siya ni Manang Elsa. “Sawang-sawa na ako sa palusot mo, Jane. Sabihin mo lang kung hindi ka makakapagbigay ngayon dahil papalayasin na kita! Papaupahan ko na lang `yan sa marunong magbayad!” Kulang na lang ay sapukin siya nito sa sobrang gigil.

“`Wag naman ganiyan, Manang Elsa. Bigyan niyo pa ako ng kaunting palugit. Sige na po,” pagmamakaawa niya.

“Naku! Marami na akong palugit na ibinigay sa iyo. Kung tutuusin nga ay mabait pa ako sa iyo! Kaya humanda ka nang lumayas kapag hindi ka nakapagbigay sa akin ngayon. Tapos ang usapan!” Inirapan siya ni Manang Elsa sabay talikod.

“Manang Elsa!” tawag niya sa landlady ngunit tuloy lang ito sa paglalakad palayo.

Nanghihinang isinara ni Jane ang pinto. Sumandal siya doon at sandaling pumikit. Saan naman siya kukuha ng perang pambayad sa upa? Iyong sinahod niya ay ibinayad niya sa mga utang niya at nagpadala siya sa kanila sa probinsiya kaya wala na halos natira sa kaniya. Meron kaya lang kulang iyon na pambayad kay Manang Elsa.

Hindi rin niya masisisi ang landlady nila. Nagne-negosyo ito. Mukhang hindi na niya ito kayang daanin sa pambobola. Dama niya na seryoso ito sa sinabi nitong papalayasin siya kapag hindi siya nakabayad ngayong araw.

Padabog na bumalik si Jane sa higaan. Tuliro ang utak. Nag-iisip siya kung saan siya kukuha ng pera kung puro na siya utang.

Doon na pumasok sa isip niya si Prince. Makakautang kaya siya dito? E, sa pagkakaalam niya ay wala itong trabaho. Anito, may mga raket ito pero hindi naman sinasabi sa kaniya kung ano. Ang alam niya ay marunong tumugtog ng gitara si Prince kaya iniisip niya na baka tumutugtog ito sa mga bar tuwing gabi. Minsan kasi ay inililibre siya nito kaya nagtataka siya kung saan ito kumukuha ng pera.

Bahala na nga. Desperada na siyang magkaroon ng perang pambayad kay Manang Elsa. Ayaw niyang mapalayas dahil wala siyang matutuluyan. Alangan naman kung sa kalye siya matutulog.

Kaya naligo na si Jane at nagbihis. Nagmamadali siyang umalis. Pumara siya ng jeep at sumakay. Papunta siya sa bahay nina Prince na isang sakay lang ng jeep ang layo mula sa tinitirahan niya. Habang nasa biyahe ay tinext niya ang nobyo. Tinanong niya kung nasaan ito. Sumagot ito agad at sinabing nasa bahay lang.

JANE: Papunta ako diyan. OTW na ako.

PRINCE: Bakit? Miss mo na ako? Hehe!

JANE: Basta. Sige na. Later na lang…

Nakatulala na lang si Jane nang ilagay niya sa bulsa ang cellphone. Humugot siya sa wallet ng barya at nagbayad sa driver. Ilang sandali lang ay bumaba na siya. Naglakad siya papasok sa isang kalye hanggang sa marating na niya ang bahay nina Prince.

Bungalow style ang bahay nina Prince. Yari sa semento at yero. Hindi ganoon kalaki pero hindi din maliit. Sakto lang. Nakakapunta siya doon minsan kaya alam niyang kasama nito doon na naninirahan ang nanay at tatay nito. Ang tatlo nitong kapatid ay naroon din. Iyong dalawang babae ay may asawa na at doon din nakatira ang asawa’t mga anak ng mga iyon. Kaya maraming tao ang nakatira doon.

Nakita niya agad si Prince na nakatambay sa labas ng bahay ng mga ito. Wala itong pang-itaas at shorts lang ang suot. Ang damit nito ay nakasampay sa kaliwang balikat nito. Nagyoyosi. Panay ang buga ng usok.

Ngumiti ito nang malaki nang makita siya. Kumaway ito at sinalubong siya.

“O, bakit ka nandito? `Di mo sinabi sa text kung bakit.” Hinalikan siya nito sa labi. Inakbayan siya at sabay na silang naglakad papunta sa bahay nito.

“May problema ako, e.” Matipid na sagot ni Jane.

“Sa loob na tayo mag-usap. Teka, nag-almusal ka na ba?” Umiling siya. “Tamang-tama! May pagkain pa sa amin. Kumain ka muna at sasabayan kita kahit kumain na ako.”

Pagkapasok nila ay naroon sa salas ang dalawang pamangkin ni Prince pati ang nanay ng nobyo niya na si Perla. Agad itong sumimangot nang makita siya. Hindi kasi siya nito gusto para sa anak nito. Hindi man nito iyon sinasabi ay nararamdaman at nakikita niya sa kilos at pakikitungo nito sa kaniya.

“Good morning po, tita,” bati ni Jane kay Perla.

“Ano naman ang ginagawa niyang girlfriend mo dito ng ganito kaaga?” Malamig nitong tanong kay Prince.

“Dinadalaw lang ako, mama. May pagkain pa sa kusina, `di ba? Hindi pa kasi kumakain si Jane.”

“Meron. Pero kay Popoy na iyon. Tulog pa at hindi pa iyon nakain! Magagalit na naman iyon kapag wala siyang pagkain paggising niya!”

Si Popoy ang bunsong kapatid ni Prince. Pang-tatlo si Prince sa apat na magkakapatid.

“Edi, bumili na lang siya. Kasalanan niya at tanghali na siya gumising. Basketball kasi nang basketball kahit gabi na!”

May kasamang panggigigil na nagkamot ng ulo ang nanay ni Prince. “Ah, putang ina! Bahala kayo sa kapatid mo kapag nagwala na naman iyon dahil walang pagkain! Bakit kasi dito pa makikikain iyang babae mo? Wala ba `yang pambili ng almusal?” galit pa nitong sabi.

Tumango si Prince sa kaniya at hinila siya papunta sa kusina. Pinaupo siya nito at pinagtimpla pa ng kape. Inihain nito sa kaniya ang pandesal, itlog at sinangag. Parang nag-aalangan tuloy siyang kumain dahil sa sinabi ni Aling Perla kanina. Maging kasalanan pa niya kapag walang nakain ang bunso nitong anak na si Popoy.

“Prince, hindi na lang ako kakain. Okay na ako dito sa kape. Hindi na ako nagugutom,” pabulong niyang sabi.

Kumunot ang noo ni Prince. “Anong hindi gutom? Sabi mo, hindi ka pa nag-aalmusal. Kaya hindi mo ako maloloko na hindi ka na gutom. Kumain ka. Huwag mong isipin ang sinabi mama. Mainit ang ulo no’n kasi may hinala siya na may ibang babae si papa!” Tumawa pa ito na parang wala lang dito ang dahilan kung bakit mainit ang ulo ng nanay nito.

“Paano si Popoy?”

“Ibibili ko siya kapag nagising na. May pera pa ako dito. Saka huwag siyang magsisiga sa akin at bubugbugin ko siya!”

“Prince!”

“Joke lang!” Nag-peace sign ito. “Kailan ba ang nanakit ng kapatid? Sige na, kumain ka na. Sasaluhan na kita para hindi ka mahiya.”

Nagsinungaling siya nang sabihin niyang hindi na siya nagugutom dahil ang totoo ay nanghihina na siya dahil sa gutom. Parang kinakain na ng malaki niyang bituka ang maliliit niyang bituka. Kaya nilunok na lang ni Jane ang hiya ng oras na iyon at kumuha na ng pinggan at naglagay ng sinangag na kanin at ulam na itlog.

Sinaluhan siya doon ni Prince. Sinusubuan pa siya nito.

“Oo nga pala. Ano ba `yong problema mo?” tanong niya sa gitna ng pagkain.

Nilunok muna ni Jane ang nasa bibig niya at humigop ng kape bago sumagot. “Kailangan ko ng pera.” Diretso niyang sagot.

“Lahat naman tayo kailangan ng pera.” Tawa ni Prince.

“Seryoso ako. Papalayasin ako ni Manang Elsa kapag hindi ako nakapagbayad sa kaniya ngayon ng anim na libo.” Tumingin siya nang mataman kay Prince. “Prince, kakapalan ko na ang mukha ko. Uutang sana ako sa iyo ng pera kung meron ka.”

Hindi agad nakasagot ang nobyo niya. “Grabe naman iyang Manang Elsa na `yan. Gusto mo, itumba ko na iyon, e! Joke lang!” Tumawa na naman ito sabay kamot sa likod ng ulo. “Sige, mamaya ay ibibigay ko sa iyo ang hinihiram mo.”

“Talaga?!” Hindi makapaniwalang bulalas ni Jane.

“Oo naman, `no! Papabayaan ko bang mapalayas ng Manang Elsa na iyon ang girlfriend ko? Siyempre, hindi. Saka huwag niyang inaapi ang mahal ko dahil may kakalagyan siya sa aking baboy siya!”

“Ano ka ba? Huwag ka ngang magsalita ng ganiyan. Baka kapag narinig ng iba, baka isipin nila ay seryoso ka.”

“Ganito kasi ako magsalita talaga. Hayaan mo na. Teka, dito ka lang. Kukunin ko lang `yong pera.” Bago umalis si Prince ay nagawa pa nitong pagnakawan siya ng isang mabilis na halik sa labi.

“Prince, ano ba?!” Kinikilig niyang turan.

Kinindatan lang siya nito at tuluyan nang iniwan siya sa kusina.

Napapailing na napapangiti si Jane nang umalis si Prince. Kahit barumbado ito at maloko ay hindi siya nito kayang pabayaan. Talagang mahal na mahal siya ng kaniyang nobyo.

Kumuha si Jane ng isang pandesal at kumurot ng malaki. Isinawsaw niya iyon sa kape at nang isusubo na niya ay siyang pagdating naman ng nanay ni Prince sa kusina. Naibaba niya tuloy ang hawak na tinapay dahil sa nahiya siya. Pati ang malaking ngiti niya ay nawala din dahil nameywang ang nanay ni Prince habang nakatingin sa kaniya. Nasa may tabi lang niya ito.

“Kain po tayo, Tita Perla,” alok ni Jane.

“Ang saya mo rin, ano? Ang saya-saya mo dahil ang swerte mo sa anak ko. At ang lungkot ko dahil malas siya sa iyo. Mahirap na nga kami, nag-syota pa siya ng mas mahirap! Pwe!” Kung makapagsalita naman ito ay parang may nagawa siya ditong hindi maganda.

Hindi na lang nagsalita si Jane. Hinayaan na lang niyang magsalita si Perla sa kaniya kahit masakit na mga salita. Nanay pa rin ito ng kaniyang boyfriend at hindi magandang tingnan kung papatulan niya ito.

“Talagang dito ka pa nakikain. Wala ka bang pambili kahit dalawang pisong pandesal? Inagawa mo pa ng almusal ang bunso ko. Patay-gutom kang babae!” Patuloy nitong pang-aalipusta sa kaniya. Tahimik lang siya habang nakayuko. “O, bakit hindi ka makapagsalita diyan, Jane? Guilty lang?!”

Tumingin si Jane sa babae. “Tita Perla, hindi naman po—”

“Kita mo na! Sumasagot ka pa! Walang ugali. Demonyita!” At dinuru-duro pa siya nito.

Napa- “ha” na lang si Jane sa sarili niya dahil naguguluhan siya sa nanay ni Prince. “E, tita, kasi sabi ninyo baka guilty ako kaya hindi ako nagsasalita. Pero nang magsasalita na ako, sinabihan ninyong sumasagot ako. Ano po ba talaga, tita? Kasi hindi ko na kayo maintindihan, e! Ang sakit sa bangs!” Hindi na niya napigilang sagutin ng pabalang si Perla.

Sumagot o hindi. Ganoon pa rin ang ending. Isa pa rin siyang masamang girlfriend para kay Prince. Iyon ang tingin nito sa kaniya kahit ano ang gawin niya.

Patuloy ito sa pagduro sa kaniya. “Nakita mo na! Walang modo! Hindi ka talaga bagay sa anak ko. Palasagot ka sa nakakatanda!” Kulang na lang ay bumuga ng apoy ang bunganga nito dahil sa inis.

Hindi na nakatiis si Jane. Tumayo na siya at hinarap ang nanay ni Prince. “Kung maayos lang sana kayong makipag-usap sa akin, edi, maganda. Tao akong pumunta dito kaya sana ay ituring ninyo akong tao. Kayo ang walang paggalang sa nakakaganda, tita!” At tinaasan pa niya ito ng kilay.

“Bastos!” At isang malakas na sampal ang iginawad nito sa kaliwa niyang pisngi.

Sa laki ng kamay nito at lakas ng sampal ay parang nakakita si Jane ng mga ibon na nagliliparan sa itaas ng kaniyang ulo. Ipinilig niya ang ulo at doon na dumating sa Prince.

“Anong nangyayari dito?” buong pagtatakang tanong ni Prince pagkalapit sa kanilang dalawa.

Biglang umarte si Perla na akala mo ay aping-api ito. Paiyak-iyak kahit walang luha at may paghawak pa sa malaking dibdib. “Si Jane! Sinasagot-sagot ako! Pinagsalitaan pa niya ako ng masasakit na salita! Pinapakain na nga siya, siya pa itong mataas! Hindi ko kaya ang ugali ng nobya mo, anak! Hindi ko kaya!” May pagsigaw pa ito na akala mo ay kinakatay na baboy.

ITUTULOY...