KAPIT SA PATALIM 07

 

IKAPITONG KABANATA

        BAWAT malakas na katok at pagbangga sa pinto na naririnig nina Jane at Yssa ay nagpapadagdag sa takot na kanilang nararamdaman. Sumasabay pa doon ang malakas na pag-iyak ni Baby Karla na karga na ngayon ni Jane. Nakasiksik sila sa isang sulok ng silid habang kapwa umiiyak. Halos mamatay na silang dalwa sa takot sa pangamba na baka mabuksan iyon ng killer. Kapag nangyari iyon ay iyon na ang kanilang katapusan!

“Ano nang gagawin natin?! I don’t want to die!” Palahaw ni Yssa.

“Umalis ka na! Maawa ka sa mga bata! Parang awa mo na!” sigaw ni Jane sa pag-asang may awa pang natitira sa puso ng killer.

Pero mas lalong nilakasan ng lalaki ang pagbangga sa pinto. Doon na talaga sila nagsisigaw nang husto. Ngunit makalipas ang ilang segundo ay huminto rin ang killer sa pagbangga sa pinto. Nanginginig parehas na nagkatingnan sila ni Yssa. Naghalo na ang luha, pawis at uhog sa kanilang mukha.

“W-wala na ba siya?” takot na takot na tanong ni Yssa sa pagitan ng paghikbi.

“Hindi ko alam—” Natigilan si Jane nang mula sa kabilang pinto ay nakarinig sila ng tunog ng mga susi.

Nahihintakutan na nanlaki ang mga mata ni Yssa. “Nakuha niya ang duplicate! Makakapasok na siya! Papatayin niya tayo! Ayoko pang mamatay!” Akala mo ay mababaliw na si Jane sa paghihisterikal nito.

“Lalabanan natin siya—”

“Ayoko pang mamatay!” Mas lalo silang natakot at nataranta nang pagtingin nila sa pinto ay gumagalaw na ang door knob niyon.

“Nooo!!!” Malakas na sigaw ni Yssa. Nagulat si Jane nang bigla nitong agawin sa kaniya si Baby Kayla. “Hindi kami mamamatay ng kapatid ko! Ililigtas ko siya!”

“Yssa, akin na si Baby Kayla!”

Umiling ito. “Hindi! Tatakas kami ng kapatid ko! Bahala ka na sa buhay mo! Tatakas kami!”

Sa tingin ni Jane ay wala na sa katinuan si Yssa. Tila tinakasan na ito ng bait dahil sa sobrang takot. Naging malikot ang mata nito na parang may hinahanap. Marahan itong lumayo sa kaniya habang karga ang bunsong kapatid.

“Y-yssa, akin na si Baby Kayla. Ibigay mo siya sa akin…” Natatakot siya na baka may kung anong gawin si Yssa na ikapahamak pati ng kapatid nito.

“Ayoko! Tatakas kami dito ni Baby Kayla!” Ulit nito. Ang takot sa mukha nito ay biglang naglaho. Ngumiti ito nang malaki at may tinitingnan ito.

Nang sundan niya ang direksiyon ng mata nito ay napailing siya dahil sa nakabukas na bintana ito nakatingin. “Yssa, akin na si Baby—”

“Ayoko, sabi!” Mahigpit na niyakap nito ang kapatid. “Baby Kayla, tahan na. Ililigtas ka ni ate…” At walang anu-ano’y tumakbo ito papunta sa bintana.

“Yssa!!!” Hahabulin pa sana niya ito pero huli na ang lahat dahil mabilis itong nakasampa doon at walang takot na tumalon habang karga si Baby Kayla. “Yssaaa!!!” Nahihintakutang sigaw ni Jane.

Mabilis niyang tinakbo ang bintana upang makita kung anong ang nangyari sa magkapatid. Pagdungaw niya ay halos mabaliw siya nang makitang tumusok ang mukha ni Yssa sa grills na may patulis na dulo na siyang bakod sa halaman sa tapat ng bintana ng silid nito. Maging doon pala ay meron din na ganoon hindi lang sa tapat ng bintana ng silid ni Baby Kayla. Pero ang mas nagpahina sa kaniya ay nang makita si Baby Kayla na durog ang ulo dahil humampas yata iyon sa bato na malapit lang dito.

Napahagulhol na lang siya ng iyak at napaupo sa sahig. Pagtingin niya sa pinto ay marahan na iyon bumubukas. Agad niyang inisip na kailangan niyang magtago at ang una niyang nakita ay ang malaking closet.

Tumayo siya agad kahit tila wala nang lakas ang kaniyang mga binti na maglakad dahil sa mga kalunus-lunos na nangyayari. Ginawa pa rin niya ang lahat para makapasok sa closet at doon magtago. Eksaktong pagsara niya ng pinto ng closet ay ang siyang pagbukas ng pinto ng kwarto. Sumilip siya sa mga siwang sa pinto ng closet at kitang-kita niya ang pagpasok ng isang lalaki na may puting maskara. Tangan nito sa isang kamay ang isang kutsilyo na nababalot ng malapot na dugo.

Sana ay huwag siyang makita nito. Iyon lang ang hinihiling niya sa Diyos ng mga oras na iyon. Itinakip niya ang dalawang kamay sa bibig upang pigilan ang paghagulhol. Sumandal siya sa loob ng closet at ipinikit ang mata. Naririnig pa rin niya ang yabag ng sapatos ng lalaki na parang hinahanap siya.

Iniisip niya, kung mamamatay siya ngayong gabi ay magiging malaki ang epekto niyon sa pamilya niya. Paano na mabubuhay ang mga ito ng wala siya? Parang kahit nasa kabilang buhay na siya ay hindi niya makakayang makita na nagugutom ang pamilya niya at wala nang matirhan ang mga ito dahil wala na silang bahay at lupa. Kaya hindi siya maaaring mamatay pa. Kailangan niyang gawin ang lahat para mabuhay hindi para sa sarili kundi para sa pamilyang umaasa sa kaniya.

Diyos ko! Parang awa Niyo na! Protektahan Niyo ako! Huwag Niyo akong papabayaan!

Matagal siya sa ganoong puwesto hanggang sa wala na siyang naririnig na yabag ng paa. Muli siyang sumilip sa siwang at hindi na niya makita ang killer. Hindi kaya umalis na ito at inakalang nakatakas na siya? Pero paano kung inaabangan lang siya nitong lumabas at saka siya nito aatakihin? Wala pa naman siyang kahit na anong bagay na pwedeng magamit upang ipagtanggol ang sarili. Iyong basag na salamin ay hindi na niya alam kung saan niya nailagay. Nabitawan niya yata kanina sa kung saan. Sa sobrang taranta niya ay hindi na niya nagawang kunin ulit.

Tunay ngang kapag nasa ganitong sitwasyon ka ay hindi ka makakapag-isip ng maayos. Maba-blanko ka dahil sa takot.

Pawisan na si Jane sa loob ng closet. Medyo hirap din siyang huminga dahil kulob doon. Muli siyang sumilip at wala na talaga yata ang killer. Hanggang sa mula sa labas ng closet ay bigla na lang sumilip ang killer na nakasuot ng puting maskara sa siwang.

Napaigtad paatras si Jane at napasigaw nang malakas!

Binuksan ng killer ang closet at nagsisigaw siya nang hablutin siya nito sa braso. Marahas siyang hinila nito palabas ng closet. Halos kaladkarin siya nito. Doon niya naisip na iyon na ang katapusan niya. Ngayon pa lang ay humihingi na siya ng tawad sa buong pamilya niya dahil hindi na niya matutulungan ang mga ito…

 

“HUWAG… Maawa ka…” Ungol ni Jane. Tila may isang malakas na hangin na humigop sa kaniya na dahilan para ibukas niya ang kaniyang mata. Isang mahabang paghinga ang ginawa niya habang nanlalaki ang mga mata.

Sinubukan niyang gumalaw ngunit napangiwi siya nang may kumirot sa bandang tiyan niya.

Nasaan ako? Tanong niya sa sarili.

Iginala niya ang mata sa paligid. May nakakabit na dextrose sa kaniyang kamay, nakahiga siya sa isang hospital bed. May oxygen tank sa tabi niya. Kinapa niya ang kaniyang noo at nalaman niya na meron siyang benda sa ulo. Doon niya nahinuha na nasa ospital siya. Kung ganoon ay buhay siya? Nakaligtas siya sa killer na umatake sa bahay ng mga Brillantes kagabi!

Diyos ko! Maraming-maraming salamat! Aniya sa isip lang.

Napapitlag siya nang bumukas ang pinto ng silid na kinaroroonan niya at may isang babaeng nurse ang pumasok upang i-check siya. “Kumusta po ang pakiramdam ninyo, ma’am?” tanong nito.

“M-masakit sa bandang tiyan ko,” sagot ni Jane sa paos na boses.

“Sariwa pa po kasi ang tahi ninyo sa may tiyan kaya ganoon. Pero magsabi lang po kayo kung hindi niyo na kaya ang sakit, ha. Para mabigyan kayo ng pain killer.”

“T-tahi? Bakit ako may tahi sa tiyan? Nanganak ba ako? Na-cesarean ba ako?”

Pigil ang tawa ng nurse. “Hindi po. Nasaksak po kayo ng dalawang beses sa tiyan. Maswerte po kayo kasi walang tinamaan or na-damage na internal organs sa inyo. Oo nga po pala, oras na para sa pag-inom ng gamot ninyo. `Eto po…” May inabot na dalawang tabletas ang nurse sa kaniya. Kumuha ito ng tubig sa water jug na naroon at ibinigay sa kaniya ang baso.

Ininom naman agad ni Jane ang mga gamot. “Salamat,” aniya.

“Saka po pala, ma’am. May pulis po na gusto kayong kausapin. Kaya niyo na po ba o papabalikin ko na lang siya kapag handa ka nang makipag-usap?”

Hindi agad nakasagot si Jane sa tanong na iyon. Nakatingin lang siya sa nurse pero maya maya ay tumango siya. “S-sige. Papasukin mo na lang siya dito. Handa na ako.” Sa tingin niya ay hindi na dapat niya patagalin ang lahat. Kailangan na niyang magbigay ng statement sa mga pulis.

“Okay, ma’am.” Matipid siyang nginitian ng nurse. Lumabas na ito at ilang segundo lang ay isang pulis naman ang pumasok.

Kinumusta lang siya nito nang kaunti at dumiretso na agad ito sa pagtatanong kung ano ba ang nangyari sa bahay ng mga Brillantes. Matapat naman siyang sumagot. Ikinwento niya ang lahat. Simula sa nakalimutang pinto na isarado hanggang sa pagtalon ni Yssa kasama si Baby Kayla sa bintana.

“H-hindi ko na sila napigilan! Wala na akong nagawa!” Umiiyak niyang kwento. “Nang makita kong papasok na ang killer sa kwarto ay nagtago ako sa closet pero nahuli niya pa rin ako. Hinila niya ako palabas ng closet at pagkatapos… p-pagkatapos…” Tila nawawalan na si Jane ng lakas para ipagpatuloy ang kaniyang pagkukwento.

“At pagkatapos ay ano, Miss Jane?”

Puno ng luha sa mukha na tiningnan ni Jane ang pulis at dumaloy na sa isip niya ang mga nangyari pagkatapos siyang hilahin ng killer palabas ng closet…

Kulang na lang ay maputol ang braso ni Jane sa lakas ng pagkakahila at pagkaladkad sa kaniya ng killer. Matagumpay siya nitong nailabas sa closet. Takot na takot siya. Panay ang sigaw niya ng saklolo. Nagpupumiglas siya. Gusto niyang makawala sa pagkakahawak ng lalaki. Hanggang sa magkaroon siya ng pagkakataon na masipa ito sa maselang bahagi ng katawan ito—sa pagkalalaki nito!

Sa wakas ay nabitawan siya ng lalaki. Hindi na niya sinayang ang pagkakataon. Tumakbo na siya palabas ng kwarto ni Yssa. Ngunit nang tatakbo na sana siya papunta sa may hagdan pababa ay nagulat siya nang humarang ang lalaki sa kaniya.

Kaya imbes na bumaba ng hagdan ay napatakbo na lang siya sa pinto sa dulo. Pumasok siya sa guest room. Nang isasarado na niya ang pinto ay bigla naman iyong pinigilan ng lalaki. Malakas nitong itinulak ang pinto. Natamaan siya sa noo ng pinto. Tumalsik siya at napaupo sa sahig.

May naramdaman siyang dugo na umaagos sa kaniyang mukha. Pagsapo niya sa kaniyang noo ay nasaktan siya dahil sa sugat na naroon dahil sa pagkakauntog niya sa pinto. Nahihilo na siya at pagapang siyang gumalaw.

Nakapasok na ang lalaki sa silid. Sinabunutan siya nito at hinila pataas. Wala nang nagawa si Jane nang dalawang magkakasunod na itinarak nito ang matalim na kutsilyo sa kaniyang tiyan.

Binitawan siya ng killer at padapa siyang bumagsak sa sahig.

“Ano na ang nangyari pagkatapos ka niyang saksakin ng dalawang beses sa tiyan?” Putol ng pulis sa pagkukwento niya.

“N-nagkunwari akong patay. Hindi na ako lumaban at hindi na ako gumalaw. Nang akala niyang patay na ako ay umalis na siya. Matagal ako na nakadapa hanggang sa natakot ako dahil baka maubusan ako ng dugo. T-tumayo ako pero hindi ko na kaya. Nawalan na talaga ako ng malay at pagkatapos nang magising ako ay nandito na ako sa ospital. I-iyon po ang natatandaan kong nangyari.” Pagtatapos niya.

Tumango-tango ang pulis. May isinusulat ito sa maliit na notebook. “Sige po, Miss Jane. Iyon lang po ang nais kong malaman,” anito. “Aalis na po ako.”

“S-sandali lang po, sir. Iyong killer… Nasaan na po siya?”

“Wala na po kayong dapat pang ipag-alala dahil nahuli rin siya kanina. Bago po kasi siya pumasok sa bahay ng mga Brillantes ay biniktima rin niya ang katapat na bahay ng mga Brillantes. Nakakalungkot lang na walang nakaligtas sa mga naging biktima niya sa kabilang bahay.”

“Ano po?” Hindi makapaniwalang react ni Jane.

“Opo, ma’am. Nahuli rin siya nang papalabas ng Carmelridge Town pagkatapos niya kayong biktimahin. Sa ngayon ay nakakulong na siya ulit.”

“Gusto ko po siyang makita!” Mabilis niyang sabi.

“Pwede naman po para ma-identify niyo siya. Makikilala niyo naman po siguro siya kahit may suot siyang maskara nang inatake kayo, `di ba?”

Tumango siya. “Opo, sir. Naaalala ko pa rin ang bulto ng katawan niya!” tugon niya. “May itatanong din po ako, sir. May nawala po ba sa bahay ng mga Brillantes?” naisip niya kasi baka ninakawan din ng White-Masked Killer ang mga Brillantes dahil puro mamahalin ang gamit na naroon.

“Hindi. Walang nawawala sa bahay ng mga Brillantes ayon na rin sa mag-asawang nakatira doon. Isa pa, hindi nagnanakaw ang White-Masked Killer. Talagang pinapatay lang niya ang mga biktima niya,” sagot ng pulis sa kaniya.

 

KINABUKASAN ay nagtungo si Jane sa kulungan upang harapin ang White-Masked Killer. May escort siyang pulis para na rin sa kaniyang seguridad. Dinala siya sa pinagkukulungan ng killer. Mag-isa lang ito doon dahil nagiging bayolente ito minsan. Matapang niya itong tiningnan habang nakaupo ito sa isang sulok. Nasa likuran lang niya ang mga pulis.

Naramdaman ng lalaki ang presensiya nila kaya tumayo ito at naglakad palapit sa kanila. Nangingig ang buong katawan ni Jane nang titigan siya ng lalaki ng diretso sa mata. Marahang gumuhit ang nakakatakot na ngiti sa mukha nito. Agad na nagtayuan ang balahibo ni Jane.

“Siya po ba, Miss Jane?” tanong ng isang pulis.

“Opo! Siya iyong umatake sa amin!” Walang gatol na sagot niya.

Labas sa ilong na tumawa ang lalaki. Huminga ito nang malalim na para bang inaamoy siya. Nakakatakot ang mata nito. Matalim kung tumitig. May peklat ito sa kaliwang pisngi na sa tantiya niya ay apat na pulgada ang haba. Medyo manipis na ang buhok nito pero umaabot ang haba niyon sa leeg nito.

“Hahanapin kita. Oras na makatakas ulit ako dito, hahanapin kita. Hindi na ako makapaghintay na makita kang nahihirapan habang unti-unti kang nalalagutan ng hininga!” Banta ng killer sa kaniya.

“Hoy! Tumigil ka diyan! Huwag ka nang umasa na makakatakas ka ulit dito! Mabubulok ka na diyan habangbuhay!” saway dito ng pulis.

Labis ang takot na naramdaman ni Jane sa binitawang salita ng killer. Alam niyang seryoso ito sa sinabi nito at tototohanin nito ang mga iyon. Nahihintakutang napaatras si Jane palayo sa killer.

“G-gusto ko na pong umalis dito!” aniya at niyakap ang sarili.

Inalalayan siya ng dalawang pulis palayo sa kulungan ng White-Masked Killer.

“Hahanapin kita! Papatayin kita!” Habol na sigaw pa ng killer na sinundan ng tila nababaliw na pagtawa. Habangbuhay na niya yatang hindi makakalimutan ang paraan ng pagkakatitig nito sa kaniya kanina. Maging ang mga tawa nito ay alam niyang hindi siya papatahimikin sa kaniyang panaginip!

 

MAKALIPAS ang dalawang araw ay medyo bumuti na ang lagay ni Jane. Nakalabas na siya ng ospital at bumalik na sa bahay ni Betty. Tinuruan na lang siya ng nurse kung paano niya lilinisin ang kaniyang sugat. Mabuti na lang at nandiyan sina Betty at Prince para gabayan siya. Ang mga ito muna ang nagtutulong para sa pagbili ng gamot niya. Lalo na ngayon na hindi pa siya pwedeng magtrabaho dahil hindi pa ganoon kagaling ang sugat na tinamo niya.

Sa mga nakalipas na gabi ay hindi nagagawang matulog ni Jane nang matiwasay. Palagi siyang nagigising kapag nakakarinig kahit kaunting kaluskos lang. Naaalala niya pa rin kasi ang banta ng White-Masked Killer na hahanapin siya nito kapag nakatakas ulit ito. Kapag ganoon ay maiiyak na lang siya sa sobrang takot.

Nabalitaan ni Jane na sa araw na iyon ang libing nina Yssa, AJ, Baby Kayla at Armie. Kaya kahit nahihiya siyang humarap sa mag-aswang sina Yvonne at Kristoff ay naglakas-loob pa rin siya na pumunta sa libing. Iniisip niya kasi na baka galit ang mga ito sa kaniya dahil wala siyang nagawa para mailigtas ang mga anak nito pati si Armie.

Sa isang pangmayamang sementeryo siya pumunta at doon ay naabutan niyang sabay-sabay na tinatabunan ng lupa ang libingan ng magkakapatid. Narinig niya na nauna nang ilibing kanina si Armie. Nais daw ng mag-asawang Brillantes na magkaroon ng hiwalay na paglilibing ang tatlong anak ng mga ito.

Umiiyak halos lahat ang naroon maging sina Yvonne at Kristoff. Hindi muna niya nilapitan ang dalawa. Hinintay muna niyang matapos ang paglilibing at kaunting seremonya. Nang matapos na at isa-isa nang nag-aalisan ang mga naroon ay saka lang niya nilapitan ang mag-asawa.

“Ma’am, sir…” Napatingin ang dalawa sa kaniya. Nakasuot ng salamin na itim ang mga ito pero bahagyang sumisinghot dahil sa pag-iyak. “S-sorry po! Wala po akong nagawa! Sorry po!” At napaiyak na rin si Jane. Hindi na niya napigilan ang kaniyang mga luha at kumawala na ang mga iyon.

Inaasahan na ni Jane ang panunumbat at pagsampal o pananakit ng mag-asawa sa kaniya kaya labis siyang nagulat nang mahigpit siyang niyakap ni Yvonne. “Jane, wala kang dapat ihingi ng sorry sa amin. Wala kang kasalanan. You’re a victim too. And we’re still thankful na nakaligtas ka. Unfortunantely, hindi ganoon ang nangyari sa tatlo naming anak!” Umiiyak nitong turan.

“M-ma’am? S-sir?” Talagang hindi siya makaniwala sa kaniyang mga narinig.

Tinapik pa siya ni Kristoff sa balikat. “Tama si Yvonne. Huwag mong isipin na sinisisi ka namin sa nangyari. Walang dapat sisihin sa nangyari kundi ang killer na iyon!” May pait sa pagsasalita nito.

Kumalas na si Yvonne sa pagkakayakap sa kaniya. Hawak nito ang dalawa niyang kamay.

“Patawarin niyo po ako kung wala akong nagawa. Wala po kasi akong kalaban-laban…”

“Shhh… Stop that, Jane. Masakit para sa ating lahat ang nangyari. You don’t have to be sorry.”

Nahihiyang tumingin siya sa mag-asawa. “M-maraming salamat po sa inyo. Ang akala ko po kasi talaga ay galit kayo sa akin.”

“Of course not. Kami pa nga ni Kristoff ang nahihiya sa iyo dahil sa nangyari. Hindi ka na tuloy makakapagtrabaho muna at alam naman namin na kailangan mo ng malaking pera para sa lupa ninyo sa probinsiya. Nasabi mo iyon sa amin, `di ba?”

“Opo.”

“Kaya bilang kabayaran ay kami na ang magbibigay sa iyo ng pera para pangtubos sa lupa ninyo. Napagkasunduan namin ni Kristoff ng three hundred thousand.”

“Ano po?” Hindi makapaniwalang bulalas ni Jane.

“Yes, Jane. Three hundred thousand pesos.” Pagkumpirma ni Kristoff. “Kung kulang pa iyon ay pwede naming dagdagan. Alam namin na hindi mababayaran ng salapi ang takot at trauma na pinagdadaanan mo pagkatapos ng nangyari pero hayaan mong tulungan ka namin sa paraan na alam at kaya namin ni Yvonne.”