V-DAY 01

 

V-DAY

written by Soju

Genre: Thriller, Horror

CHAPTER ONE

SWIPE left. Swipe left… Swipe left.

            Halos isang oras na ang ginugugol ni Susan sa dating application sa kaniyang cellphone na kung tawagin ay Tinder. Kahapon niya lang dinownload sa Playstore ang naturang aplikasyon para gamitin sa pagpatay ng oras kapag ganitong walang masyadong tao sa internet shop na kaniyang binabantayan. Sa tiyahin niya ang internet shop at dahil sa naghahanap siya noon ng trabaho nang maulilang lubos siya ay nag-offer ito na siya na lang ang magbantay ng shop nito. Hindi na siya nag-inarte dahil sa katulad niyang hindi natapos kahit ang high school ay mahirap talaga ang maghanap ng trabaho. Ayos naman ang sahod kaya tinanggap na rin niya. Isa pa, malapit lang dito ang bahay kung saan siya nakatira. Naglalakad lang siya pauwi. Malaki ang natitipid niya kung ikukumpara sa trabahong malayo.

            Ang bahay naman na kaniyang tinitirahan ay hindi sa kaniya. Naghahanap kasi iyong matandang kapitbahay nila ng tiyahin niya ng magbabantay sa medyo malaking bahay nito. Pupunta na kasi ito ng ibang bansa dahil doon na ito titira. Siya ang ibinigay ng tiyahin niya. Maliit lang kasi ang bahay ng tiyahin niya. Kasama nito doon ang tatlo nitong anak at isang asawa. Kung makikisiksik pa siya sa mga ito ay mistulang sardinas na sila doon.

            Sa bahay ng matanda siya natutulog sa gabi. Sa umaga naman ay pumapasok siya sa shop ng tiyahin niya. Kapag day off niya ay naglilinis siya sa bahay. May suweldo din naman siya sa pagbabantay ng bahay. Iyon nga lang ay hindi ganoon kalaki. Pero ganoon pa man ay nakakapag-ipon pa rin naman siya kahit papaano.

            Nag-iipon siya dahil pangarap niya ang magkaroon ng sariling bahay. Kahit maliit lang basta masasabi niyang sa kaniya. Nais din niya na magtayo ng negosyo. Iyong makakaya siyang mabuhay o kahit makaraos man lang sa araw-araw.

            “Ate, extend pa! One hour!” sigaw ng batang lalaki sa dulo na may nilalarong online games.

            Dinagdagan niya ng isang oras ang ginagamit na computer ng bata gamit ang main computer na kaharap niya. Malapit sa pinto ang puwesto ni Susan para nakikita niya ang lahat ng nasa shop.

            Dalawang tao lang ang naroon bukod sa kaniya. Iyong bata sa dulo at isang babae na hindi kagandahan. Sa babae tumuon ang pansin ni Susan. Tila kilig na kilig kasi ito sa kinakausap nito. Na-curious tuloy siya.

            Umalis siya sandali sa kaniyang puwesto at nagkunwaring may inaayos sa likod ng system unit ng computer na kalapit no’ng babae. Sinilip niya ang monitor ng computer nito at doon ay nalaman niya na meron itong ka-video call na gwapong foreigner.

            “OMG! Oh, really? You coming for me? Oh, yes! My excited is awesome! I am exciting to seeing you, my love! I will waiting shed for you, my love! I love you!” Akala mo ay may kaaway ang naturang babae sa lakas ng boses nito. Hindi naman siguro bingi ang foreigner para lakasan nito ang pagsasalita.

            `Buti pa siya kahit chaka at mali-mali ang English, may jowang gwapo! Naiinggit na bulong ni Susan sa sarili.

            Sa totoo lang, sa edad niya ngayon na bente-siyete ay hindi pa rin niya nararanasan kung paano ang magkaroon ng nobyo. Hindi naman siya pangit, hindi rin naman maganda. Sakto lang. Sadyang hindi lang siguro siya gustuhin kaya kahit minsan ay walang nanliligaw sa kaniya. Nag-aayos naman siya, naliligo araw-araw pero wala pa rin. May kalakihan din naman ang dede niya pero wala pa ring lalaki ang nagpaparamdam na gusto siya. Kasi kung meron ay hindi na nito kailangang manligaw. Susunggaban niya agad ito! Hindi na siya magpapaka-chossy!

            Natatakot din naman siya na baka kapag lumagpas na sa kalendaryo ang edad niya ay mas mahirapan siyang makahanap ng mapapangasawa. Wala naman siyang balak na tumanda. Ngunit kung iyon ang kapalaran niya ay may plano na naman siya. Kaya nga siya nag-iipon para magkaroon ng bahay at negosyo ay upang kapag hindi siya makapag-asawa ay mabubuhay pa rin siya. Mag-aampon na lang siguro siya ng mga aso at pusa kung sakali.

            “What? You will bring me much much money—” Napahinto ang babae sa pagsasalita nang tila maramdaman nitong pinapanood niya ito.

            Bigla itong lumingon sa kaniya. Matalim ang mata nito na ikinagulat niya.

            “Hoy! Nakikinig ka ba sa pinag-uusapan namin ng my loves ko?! You over hearing us! Get away ka nga diyan and just do your jobstreet dot com!”

            “H-hindi! May inaayos lang ako dito. Talk to your jowa na. Go!” Itinuro pa niya ang monitor. Umalis na siya at baka magkagulo pa. Mukhang war freak pa naman iyong babae. Baka magkaroon ng sabunutan at sampalan dito. Mahirap na. Siya na lang ang iiwas.

            Bumalik na lang siya sa puwesto niya at ipinagpatuloy ang pag-ti-Tinder.

            Puro swipe left ang ginagawa niya sa mga picture ng mga lalaking naroon. Kapag swipe left kasi, ibig sabihin ay hindi mo gusto iyong lalaki sa picture. Kapag swipe right naman, gusto mo siya. At kapag ni-swipe right ninyo ang isa’t isa, ang ibig sabihin no’n ay gusto ninyo ang isa’t isa. May super like pa ngang tinatawag. Iyon naman ay kapag gusto mo talaga iyong nasa picture.

            Pero dahil sa wala talaga siyang magustuhan ay panay ang swipe left niya.

            Huminto saglit si Susan sa ginagawa. Ipinahinga muna niya ang daliri sa pagdutdot sa kaniyang cellphone. Hindi sinasadyang napatingin siya sa maliit na kalendaryo. Nakapatong iyon sa kaniyang lamesa. May katabi iyong lumang mug na lalagyan niya ng ballpen at kung anu-anong maliliit na gamit.

            Sa isang date lang nakatuon ang mata ni Susan. Sa February 14. Limang araw na lang pala at Valentine’s Day na. Ang dahilan niya talaga kung bakit naghahanap siya ng lalaking makaka-match sa Tinder ay dahil may pustahan sila ng kaibigan niyang bakla na si Mariposa.

            Ganito ang pustahan nila. Kapag wala siyang date sa Valentine’s Day ay bibigyan niya ito ng isang libong piso at kapag meron naman ay ito ang magbibigay sa kaniya ng ganoong halaga. Nagsimula ang pustahan nila nang tudyuin siya ni Mariposa dahil wala na naman siyang date sa Araw Ng Mga Puso na darating. Samantalang ito ay meron. Nobyo nito iyong tambay na mukhang hindi naliligo sa kanilang lugar. Para namang mauubusan ng lalaki si Mariposa sa parteng iyon. Hindi man lang ito pumili ng maayos-ayos na lalaki. Naniniwala kasi siya na kahit bakla si Mariposa ay nararapat lamang na magkaroon ito ng maayos na kasintahan. Isa pa, malakas ang kutob niya na pineperahan lang ang kaibigan niya ng lalaking iyon. Palaging nangungutang sa kaniya si Mariposa nitong huli. Kapag tinatanong niya, ang palaging sagot ay kailangan ng “baby” nito.

            Sa katulad niya na hindi naman kumikita ng malaki ay malaking halaga na ang isang libong piso. Kaya naman gagawin niya ang lahat para magkaroon ng date sa darating na Valentine’s Day!

 

            ALAS DIYES na ng gabi. Dumating na rin ang oras para isarado na ni Susan ang internet shop ng tiyahin niya. Nakwenta na niya ang kinita ng shop ngayong araw at hindi naman kulang ang pera. Nasa dulo pa rin iyong batang naglalaro.

            “Ate, extend pa! Tatlong oras—”

            “Magsasara na ako. Bumalik ka na lang bukas. Saka umuwi ka na, kanina ka pa diyan, a. Hindi ka ba hinahanap ng nanay mo?”

            “Kahit isang oras na lang, ate. Tapusin ko lang ito,” pilit ng bata.

            “Hindi! Tama na iyan. Umuwi ka na. Gabi na!”

            “Ate naman, e. KJ nito!” Kakamot-kamot sa ulo na tumayo iyong bata sa kinauupuan nito. Hindi na ito nakipagtalo sa kaniya. Umalis na ito.

            “Iisahan mo pa ako, ha. Tatlong oras mo mukha mo. Wala namang bayad OT ko dito, uy—” Biglang natigilan si Susan nang maalala niya na hindi pa pala nagbabayad iyong bata.

Nagmamadali siyang tumakbo sa labas sa pag-asang baka maabutan pa niya iyong bata pero hindi na niya ito nakita pa. “Bwisit iyon, a! Naisahan ako!” siya naman ang napakamot sa ulo.

Tatandaan na lang niya ang pagmumukha ng batang iyon para kapag bumalik ay masingil niya. Pero duda siya na babalik pa ito. Hindi na nga nagbayad, e.

Bumalik si Susan sa loob ng shop. Nilagyan niya ng mga puting tela ang mga computer para hindi iyon magkaroon ng alikabok. Pinatay niya ang lahat ng nakabukas na computer pati na ang aircon.

Handa na siya para umuwi.

Pinatay na niya ang ilaw at isinara ang pinto. Bago tuluyang umalis ay siniguro niyang naka-lock ang pinto ng shop. Hindi niya iyon kinakalimutan dahil uso ang mga magnanakaw sa kanilang lugar.

Wala nang tao na nakatambay sa labas nang naglalakad na si Susan pauwi. Wala naman siyang nararamdamang takot kahit madilim at walang tao sa kaniyang nilalakaran dahil sanay na siya. Limang taon na siya sa lugar na iyon, hindi pa ba siya masasanay?

Nang paliko na siya sa kanto kung saan naroon ang bahay ng tiyahin niya ay may naramdaman siyang kakaiba sa kaniyang likuran. Pakiramdam niya ay may sumusunod sa kaniya. May naririnig siyang tsinelas na kumukuskos sa semento.

Binagalan ni Susan ang paglalakad. Hinigpitan niya ang pagkakahawak sa handbag kung saan nakalagay ang perang kinita ng shop para sa araw na iyon. Palihim niyang inilabas ang maliit na balisong sa kaniyang bulsa. Dala niya palagi ang bagay na iyon para kung sakali na kailangan niyang depensahan ang sarili ay may magagamit siya.

Kung sino ka mang hinayupak ka, kung magnanakaw ka man, hindi ka sasantuhin ng balisong ko! Matapang niyang sabi sa sarili.

Huminto na siya sa paglalakad. Papalapit na sa kaniya ang yabag. Alam niyang nasa likuran na lang niya ang taong sumusunod sa kaniya.

Inihand niya ang kaniyang sarili. Mabilis siyang humarap sa kaniyang likuran at isang tao ang nakita niya doon. Akmang sasaksakin niya ito gamit ang balisong ngunit napasigaw siya sa takot. Paano ay isang tao na puting-puti ang mukha na ang akala niya ay multo ang nakita niya. Pati ito ay napasigaw na rin dahil sa balisong na nakatutok sa mukha nito.

“Susan! Ano ba?! This is me! Mariposa! It’s me!”

“Mariposa?” Pinakatitigan niya ang mukha ng tao.

Bumaba ang mata niya sa katawan nito. Payat, maitim, maitim ang tuhod at nakasuot ng spaghetti strap na damit at maikling short. Dry ang buhok na hanggang balikat.

Tama! Ito nga ang kaibigan niyang si Mariposa!

“Ako nga! The one and only!” Takot pa rin itong nakatingin sa balisong. “Pwede ba, ilayo mo nga ang bagay na iyan. Baka masaksak mo ang mala-dyosa kong mukha! Afraid!!!”

“Ay, sorry!” Ibinaba na niya ang balisong at ibinalik iyon sa bulsa. “Bakit ganiyan ang mukha mo? Para kang multo! Ang puti!”

“Gaga! Face mask ito, `no. Fifteen minutes ko daw ilagay sa mukha ko bago alisin.”

“Para saan naman iyan? Bakla ka! Mukha kang tanga!”

“Pampaganda lalo. Naghahanda na rin ako sa date namin ng baby ko sa Valentine’s! Speaking of Valentine’s… ano na? May nahanap ka na bang ka-date?” Umiling siya bilang pagsagot. Malakas na tumawa si Mariposa na akala mo ay kinikiliti ang singit. “Alam mo, Susan, kung ako sa’yo, gagamit din ako ng face mask na ginagamit ko. Pampa-pres! Baka sakaling magkaroon ka kahit one percent na chance na manalo sa pustahan natin!” Muli itong tumawa ng malakas.

Nagtahulan tuloy ang mga aso dahil sa tawa ni Mariposa.

“`Wag kang masyadong kampante, bakla! Malalagasan ka talaga ng isang libo sa February 14!”

“Wow! Confident! Paano naman mangyayari iyon, e, wala ka pa ngang nahahanap na ka-date? Five days na lang kaya. Kaya mo pa ba?”

“Oo naman, `no! Nag-ti-Tinder na kaya ako! Doon ako naghahanap.”

“Well, good luck na lang sa iyom girl. Kung matalo ka naman at wala kang ka-date sa Valentine’s Day, pwede ka namang sumama sa amin ng baby ko para third wheel ka namin. Keri?”

“Hindi iyang mangyayari. Makakahanap ako ng ka-date bago ang 14!” giit niya. “Teka nga, bakit ba sinusundan mo ako? May kailangan ka ba?”

Maarteng itinirik ni Mariposa ang mata nito sabay pilantik ng mga daliri. “OA? Wala, `no. Nagkataon lang na lumabas ako ng house ko at nagpapabili ng siopao iyong baby ko. Nagugutom. Kawawa naman. E, nakita kita. Kaya nilapitan kita. Ikaw naman itong akala mo ay magagahasa at may pagtutok pa ng balisong! Katakot ka, girl! Kaya siguro walang lalaking naglalakas-loob na ligawan ko dahil sa may baon kang balisong!” iiling-iling na sabi ni Mariposa.

“Ang dami mong sinasabi! Diyan ka na nga. Kailangan ko nang umuwi at isusulit ko pa itong kita ng shop kay tita.” Matapos magpaalam kay Mariposa ay muli na siyang naglakad pauwi sa bahay ng kaniyang tiyahin.

Pagpihit niya ng door knob ng pinto ng bahay ng tiyahin niya ay nagtaka siya nang naka-lock iyon. Madalas naman kasi ay nakabukas iyon kaya nakakapasok siya agad. Kaya kumatok muna siya bago siya pinagbuksan ng kaniyang tita.

“Bakit naka-lock, tita?” tanong dito ni Susan. “`Eto na po pala iyong kinita ngayon. Two thousand three hundred po lahat.” Inabot niya dito ang handbag.

Umupo sila sa sofa ng magkatabi. Nakita niyang natutulog na sa likod ng sofa ang mga anak nito. Ang asawa naman ng tita niya ay wala pa. Mamaya pa ito uuwi galing ng trabaho.

“Nag-iingat lang. Nabuhay na naman iyong Heart Snatcher Killer noong nakaraang linggo, a. Isang babae at isang lalaki agad ang nabiktima. Papalapit na naman kasi ang Valentine’s Day kaya umaatake na naman ang killer na iyon,” sagot ng tita niya habang binibilang nito ang pera.

Natatandaan ni Susan ang sinasabing killer ng tita niya. Halos apat na taon na rin na nagbibigay ng takot ang naturang seriel killer sa lugar na malapit sa kanila dahil tuwing malapit na ang Araw Ng Mga Puso ay umaatake ito. Pagkatapos naman ng araw na iyon ay parang bula na itong nawawala. Babalik na lang kapag Pebrero na ulit.

Babae, lalaki, magkasintahan o mag-asawa ay binibiktima nito. Wala itong sini-sino. At ang nakakatakot pa sa ginagawa nito, matapos nitong patayin ang biktima nito ay winawakwak nito ang dibdib at kinukuha ang puso. Kaya naman lahat ng biktima nito ay wala nang puso kapag natatagpuan. Doon nanggaling ang bansag dito na Heart Snatcher Killer.

Kahit na apat na taon na simula ang unang biktima ng Heart Snatcher Killer, hanggang ngayon ay wala pa ring lead ang mga pulis kung sino ba ang nasa likod ng naturang serial killer.

Ikinibit lang ni Susan ang balikat. “Huwag kayong mag-alala, hindi naman kayo mabibiktima ng serial killer na iyon,” balewalang sabi niya.

“Mabuti na ang nag-iingat, Susan. Kaya ikaw, mag-ingat ka rin. Bago ka matulog ay siguraduhin mong naka-lock lahat ng pinto at bintana sa bahay sa kabila. Ang kapal pa naman ng dingding ng bahay ng matandang iyon kaya kahit sumigaw ka kapag nasa loob ay walang makakarinig sa iyo. Hindi ka namin maririnig kapag hihingi ka ng tulong.”

“Ang paranoid niyo naman, tita. Hindi makakapasok ang killer na iyon sa bahay. Saka palagi ko namang ini-lo-lock ang pinto at bintana bago ako matulog. Hindi ko iyon nakakalimutan.”

“Mabuti naman kung ganoon. Okay na itong pera. Kumpleto. Teka, sweldo mo na pala sa fifteen, `no? Gusto mo bang mag-advance?”

Napaisip si Susan. Mukhang kailangan nga niyang mag-advance. Paano kung makahanap siya ng date bago ang Valentine’s Day? Siyempre, kailangan niya ng pera para pampa-parlor. Bibili din siya ng bagong damit para naman ma-impress sa kaniya ang magiging ka-date niya. Aba, baka hindi lang sa date matapos ang lahat kung sakali. Mamaya ay ligawan pa siya ng lalaking makaka-date niya. Tapos sasagutin niya ito at magpapakasal na sila!

“Nakakakilig…” Wala sa sarili na bulalas ni Susan habang parang luka-lukang nakangiti sa kawalan.

“Hoy, Susan! Ano bang sinasabi mong nakakakilig diyan?” untag ng tita niya. “Tinatanong kita kung mag-a-advance ka ba? Baka kasi kailangan mo ng pera.”

Bahagya niyang ipinilig ang kaniyang ulo. Masyado naman siyang nadala sa kaniyang imahinasyon. “Opo, tita. Kahit sana tatlong libo muna. Sa 13 ko na lang kukunin,” sagot ni Susan.

Isang makahulugang tingin ang ipinukol ng tita niya sa kaniya. “Hmm… Teka, `wag mong sabihin na may ka-date ka sa 14, Susan? Umamin ka nga. May boypren ka na ba?” Akala mo ay isang imbestigador na tanong nito sa kaniya.

“T-tita, wala pa po…” Nahihiya siyang ngumiti.

“E, bakit kailangan mo ng pera sa 13? Para sa 14? May date ka nga!”

“Ang totoo po niyan ay naghahanap pa ako. May pustahan kasi kami ni Mariposa. Kapag wala akong date, may one thousand siya sa akin. Kapag meron naman, ako ay may one thousand sa kaniya.”

“Naku, kayong dalawa talaga na magkaibigan. Puro kayo kalokohan! Bakit kasi hindi mo pa gawing boypren iyong anak no’ng sa tapat natin. Aba, kung makatingin sa iyo iyon ay para kang hinuhubaran palagi. Ang lagkit!”

“Ayaw ko po sa mas bata sa akin, tita.” Sa pagkakaalam niya kasi ay first year college pa lang ang tinutukoy nitong lalaki. Ang gusto naman niya ay iyong mas matanda sa kaniya ng ilang taon. Mas naa-attract kasi siya kapag mas may edad ang lalaki sa kaniya.

Umiling-iling ang tita ni Susan. “Kung masyado kang mapili, magsasara na iyang pekpek mo! Virgin ka pa yata, e. Twenty seven ka na, Susan, baka nakakalimutan mo. Tatlong buwan na lang at twenty eight ka na. Kung sa babae, okay lang ang wala pang asawa ng ganiyang edad. Pero sa ating mga babae, hindi na okay. Dapat nga ay may nobyo ka na ngayon, e. Alam mo ba, seventeen pa lang ay hindi na ako virgin! Oo, totoo iyan. Iyang asawa ko, winasak ang hymen ko tapos nabuntis ako. Kita mo naman, tatlo na agad ang anak namin ngayon. Huwag mo nang hintayin na umabot ka ng treinta, Susan. Sinasabi ko sa iyo, mahihirapan ka nang humanap ng asawa.” Mahabang litanya ng tita niya.

“Opo.” Matipid niyang sagot. “Sige po, pupunta na ako sa kabilang bahay. Inaantok na rin po ako, e. Maaga pa akong magbubukas ng shop bukas.”

“Okay. Sige. Mag-iingat ka. Pasensiya ka na sa bunganga ko at ayaw ko lang naman na tatanda ka na walang asawa. Mahirap ang mag-isa kapag matanda ka na. Ikaw ang lahat gagawa ng gawaing bahay. Wala kang maaasahan kapag—”

“Aalis na ako, tita.” Pinutol na niya ang pagsasalita nito at paniguradong mapapahaba pa iyon. Baka mamayang madaling araw na siya makauwi kapag nagkataon.

“Siya, sige. Mag-iingat ka.”

“Bye po…” Tumayo na si Susan at lumabas.

Pagdating niya sa bahay na kaniyang binabantayan ay siniguro niyang naka-lock ang lahat ng bintana bago siya pumanhik sa ikalawang palapag. Naroon ang kwartong tinutulugan niya. Isang malaking guest room ang ipinahiram ng matandang may-ari ng bahay para tulugan niya.

Naligo lang siya ng mabilis at nagtoothbrush bago humiga sa malaking kama. Kasya doon ang tatlong tao sa sobrang laki.

Pagkahiga niya ay tila birong nawala ang antok na kanina ay nararamdaman niya. Ipinikit niya ang kaniyang mata, tumagilid, tumihaya at dumapa. Papalit-palit siya ng pwesto pero hindi pa rin talaga bumabalik ang antok kay Susan.

Hanggang sa makita niya ang kaniyang cellphone na nasa kaliwang bahagi ng kama. Isang ngiti ang sumilay sa kaniyang labi bago niya kinuha ang naturang gadget…

Kapit Sa Patalim 10 (Last Chapter)

 

HULING KABANATA

        MULA sa siwang ng pinto ng aparador ay kitang-kita ni Jane ang nangyayari sa kwarto ng magkakapatid. Gustuhin man niyang lumabas at tulungan ang dalawa mula sa White-Masked Killer ay hindi niya magawa. Kailangan din kasi niyang protektahan si Baby Toby. Kapag lumabas siya sa kaniyang pinagtataguan ay malaki ang posibilidad na makita ng killer si Baby Toby at pati iyon ay saktan o kaya ay patayin. At hinding-hindi niya iyon papahintulutan na mangyari.

Mula sa pagkakatayo sa pinto ay nakita niyang naglakad ang killer papunta sa kama kung saan nakatali si Calvin. Nagpupumiglas si Calvin habang pilit na sumisigaw pero hindi ito makasigaw dahil sa busal sa bibig. Nakatitig lang dito ang killer nang walang anu-ano’y malakas na hinampas nito sa ulo si Calvin gamit ang maso! Kitang-kita ni Jane ang pag-agos ng dugo mula sa ulo ni Calvin. Nawalan na ito ng lakas na kumilos. Gising pa ito pero parang nanghihina na. Namumungay na ang mata nito na parang anumang oras ay makakatulog na.

Wala talagang awa ang White-Masked Killer. Kung noon ay pinatay nito ang mga alaga niya sa mga Brillantes ngayon naman ay ang sa Sanchez naman ang bibiktimahin nito!

Maya maya pa ay ipinatong ng killer ang maso sa ibabaw ng kama ni Calvin. May kinuha ito sa loob ng dala nitong kulay itim na bag. Isang plais! Bigla nitong inalis ang busal sa bibig ng nanghihinang si Calvin. Pinisil nito ang bibig nito gamit lamang ang isang kamay kaya ngumanga si Calvin nang malaki. Ipinasok ng killer ang plais sa loob ng bibig ni Calvin at kita niya na inipit nito gamit iyon ang isang ngipin ni Calvin at malakas iyong hinila! Tumalsik pa kasama ang dugo mula sa bagang ni Calvin.

Tanging ungol na lang ang nagawa ng kawawang si Calvin ngunit nababanaag niya sa mukha nito ang labis na sakit. Hindi pa doon natapos ang lahat dahil pumwesto naman ang killer sa may paanan ni Calvin at sa pamamagitan ng plais ay isa-isa nitong tinuklap at tinanggal ang mga kuko sa paa nito. Impit siyang napaiyak sa kaniyang nasasaksihan na pagpapahirap ng killer kay Calvin.

Labis ang awa na nararamdaman niya habang pinapanood ang lahat. Nakakapanghina ang paghihirap na nakikita niya sa mukha ni Calvin ngunit wala man lang siyang magawa dahil sa takot. Isa pa, ano ang kalaban-laban niya sa isang taong sanay pumatay at halang ang kaluluwa?

“T-tulong… Tulungan niyo kami!” sigaw ni Calvin kahit halatang nahihirapan itong magsalita.

Tila hindi nagustuhan ng killer ang ginawang pagsigaw ni Calvin kaya muli nitong kinuha ang maso at nang makita niyang hahampasin nito iyon si Calvin ay inilayo niya ang mata sa siwang at pumikit. Kahit nakapikit na siya ay dinig na dinig niya pa rin ang pagtama ng maso sa ulo ni Calvin. Pati ang pagkadurog ng bungo. Nagwawala na si Cristine habang umuungol sa pag-iyak. Alam niyang awang-awa din ito sa kapatid at natatakot din ito sa gagawin dito ng naturang killer.

Tahimik na umiyak si Jane. Inihiga muna niya si Baby Toby sa tabi niya at tinakpan niya ang kaniyang mga tenga gamit ang dalawang kamay upang hindi marinig ang kalunus-lunos na nangyayari sa labas ng aparador.

Hanggang sa huminto na ang tunog ng paghampas ng maso ng killer. Muli siyang sumilip sa siwang at halos bumaligtad ang sikmura niya nang makita na nagkalat ang dugo sa kama ni Calvin. Durog na durog ang ulo nito at nagkalat maging ang nadurog nitong utak.

Maya maya ay bumaling ang killer sa takot na takot na si Cristine. Halos madurog ang puso ni Jane dahil hindi niya magawang tulungan ito. May kinuha ulit ang lalaki sa bag nito. Isang malaking gunting!

Kitang-kita niya ang pagmamakaawa sa mukha ni Cristine habang papalapit dito ang killer na may tangan na gunting. Wala itong nagawa kundi ang umiling habang umiiyak.

Hinawakan ng killer ang damit ni Cristine at gamit ang gunting ay winasak nito ang damit. Pati ang bra nito ay sinira rin ng killer. Kaya lumantad ang dibdib ni Cristine. Ang buong akala ni Jane ay pagsasamantalahan ng killer si Cristine pero ganoon na lang ang gulat niya nang biglang gupitin ng killer ang mga nipples ni Cristine! Bumulwak ang masaganang dugo mula sa dibdib nito. Nakatingin lang dito ang killer habang namimilipit ito sa sakit.

At tinapos na nga ng killer ang buhay ni Cristine sa pamamagitan nang pagtarak ng nakabukang gunting sa noo nito. Agad na huminto si Cristine sa paggalaw at namatay na nakadilat ang mga mata.

Pigil ni Jane ang paghagulhol kahit gusto niyang umiyak nang malakas sa labis na awa sa dalawang bata. Hindi niya maipaliwanag ang sakit at hirap na naranasan ng mga ito bago bawian ng buhay. Napasandal na lang siya sa loob ng aparador nang makita niyang papalabas na ng kwartong iyon ang killer.

Ngunit bigla namang umiyak si Baby Toby. Gumapang ang kaba kay Jane dahil alam niyang maririnig ng killer ang pag-iyak ng kasama niyang sanggol. Kukunin niya sana si Baby Toby para patahanin ngunit naisip niya na huli na ang lahat. Kailangan niyang mag-isip ng paraan para hindi siya mapatay ng killer!

Tumayo siya at naghanap ng pwede niyang magamit na pangprotekta sa sarili. Pero puro damit na nakahanger lang ang nandoon! Ano naman ang pwede niyang magamit sa mga iyon?

Mabilis na pinagana ni Jane ang kaniyang utak at isang ideya ang kaniyang naisip. Kinuha niya ang hanger na yari sa bakal. Pinutol niya iyon para magkaroon ng matulis na dulo ang pinagputulan. Itinuwid niya iyon gamit ang mga kamay at hinawakan niya iyon nang mahigpit. Matuwid siyang tumayo at hinintay na buksan ng killer ang pinto ng aparador saka siya aatake.

Bumaba ang mata niya sa may siwang. May anino siyang nakikita na papalapit sa aparador.

Humanda ka sa aking hayop ka! Matapang niyang turan.

Hindi na dapat siya matakot. Walang mangyayari kung matatakot siya. Naisip niya rin na hindi siya maililigtas ng kaniyang takot kaya mas makakabuti kung lalaban siya hanggang kamatayan. Kesa sa wala siyang ginawa.

Palapit na nang palapit ang anino. Patuloy pa rin sa pag-iyak si Baby Toby.

Inihanda na ni Jane ang sarili. Nang biglang buksan ng may-ari ng anino ang aparador ay malakas siyang sumigaw sabay saksak ng dulo ng pinutol na hanger sa mata ng taong iyon. Tumagos ang dulo ng hanger sa maskara ng lalaki. Ipinagdiinan pa ni Jane ang pagkakabaon ng hanger hanggang sa may makita siyang umaagos na dugo sa leeg ng lalaki.

Malakas niya itong itinulak at nang matumba ay mabilis niyang kinuha ang gunting na nakabaon sa noo ni Cristine at binalikan ang lalaki. Walang pagdadalawang-isip na isinaksak niya iyon sa leeg nito ng maraming beses. Hindi talaga siya tumigil hangga’t hindi siya sigurado na patay na ito. Puno na ng dugo ang buong mukha niya at mga kamay. Humihingal na itinapon niya ang gunting.

Doon na niya pinakawalan ang paghagulhol na kanina pa niya pinipigilan. Umiyak siya nang umiyak. Inilabas niya ang lahat ng paghihinagpis niya dahil sa pangalawang pagkakataon ay hindi niya nagawang iligtas ang dalawa sa mga batang ipinagkatiwala sa kaniya ng mga magulang nito.

Ngunit iyon na ang huling batang mamamatay sa kamay ng White-Masked Killer dahil napatay na niya ito. Hindi na ito makakapangbiktima pa dahil siguradong mapupunta sa impyerno ang kaluluwa nito!

Maya maya ay kinuha na niya si Baby Toby mula sa aparador. Umiiyak pa rin ito. Paalis na sana siya sa silid na iyon nang makita niya sa ibabaw ng kama ni Cristine ang bag na dala ng killer. Hindi niya maintindihan sa sarili kung bakit tila gusto niyang malaman pa kung ano ang laman niyon.

Pansamantala niyang inilagay si Baby Toby sa crib at kinuha ang bag. Medyo mabigat iyon. Binuksan niya ang zipper at itinaktak sa ibabaw ng kama ang laman. At ganoon na lang ang pagkagimbal niya nang may malaglag na pugot na ulo mula sa loob ng bag. Ang mas lalong nagpagimbal kay Jane ay nang makilala niya kung kaninong ulo iyon!

“Princeee!!!” Palahaw ni Jane. Hindi niya malaman kung dadamputin ang pugot na ulo ng kaniyang nobyo na may sariwa pang dugo o hahayaan na lang iyon. Napaupo na lang siya sa sahig habang umiiyak.

Kung ganoon ay naging biktima rin ng White-Masked Killer si Prince bago ito nagtungo sa bahay ng mga Sanchez? Kaya pala wala siyang natatanggap na text o tawag dito dahil pinatay na pala ito ng hayop na killer na iyon!

Ang pag-iyak ni Jane ay naantala nang may marinig siyang yabag ng sapatos na papalapit sa kwartong iyon. Napatingin siya sa nakabukas na pintuan. Kinakabahan niyang hinihintay kung sino ang susulpot doon. Hanggang isang tao ang nakita niyang pumasok sa kwarto. Nakasuot din ito ng puting maskara ngunit ang katawan nito ay halatang sa babae.

Dalawa ang White-Masked Killer? Hindi makapaniwalang tanong niya sa sarili. Ngunit bakit tila babae ang pangalawang killer?

Biglang sumigaw ang babaeng nakasuot ng puting maskara nang makita nito ang pinatay niyang lalaki. “Kristoff!!!” Umiiyak na dinaluhan ng babaeng nakamaskara ang duguang lalaki.

Tama ba ang pagkakadinig niya? Kristoff ang pangalan ng lalaking pinatay niya? Naguguluhang napatayo si Jane habang pinapanood ang pagdadalamhati ng babae. Kung ganoon ay sino ito?

Hindi makapaniwala si Jane nang maalis ang maskara ng lalaki dahil sa pagkakayakap ng babae at lumantad ang mukha nito. Para siyang mababaliw nang malaman na si Kristoff Brillantes ang lalaking pinatay niya! Kung gayon, ang babaeng iyon ay walang iba kundi si…

“M-ma’am Yvonne?” tawag ni Jane sa babaeng nakamaskara.

Huminto ito sa pag-iyak at marahang tumayo. “Hayop ka! Pinatay mo ang asawa ko!” At nakumpirma niyang si Yvonne nga ito nang alisin nito ang suot na maskara.

Napaatras si Jane sa labis na pagkabigla. “B-bakit?” Naguguluhan niyang tanong.

“Bakit?!” Puno ng poot nitong sigaw. “Ikaw ang dapat kong tanungin niyan, Jane! Bakit?! Bakit mo nagawa iyon sa pamilya ko?! Bakiiit?!” Tila nababaliw nitong sigaw.

Sa pagkakataon na iyon ay bumalik sa alaala ni Jane ang totoong nangyari pagkatapos niyang magtago sa closet noong nasa bahay siya ng mga Brillantes…

Halos maputol na ang braso ni Jane sa lakas ng pagkakahila ng lalaking nakasuot ng puting maskara. Matagumpay siya nitong nailabas sa closet. Nagpumiglas siya. Kailangan niyang makawala mula dito dahil kung hindi ay papatayin din siya nito! Kaya naman nang magkaroon siya ng pagkakataon ay tinuhod niya ang lalaki sa pagkalalaki nito. Nabitawan siya nito at nagkaroon na siya ng tiyansa na makatakbo. Ngunit nang malapit na siya sa pinto palabas ng kwarto ay bigla siyang tinawag ng killer…

“Jane! S-sandali. A-ako ito!” Natitilihan na napahinto si Jane. Kilala niya ang boses na iyon.

Marahan siyang humarap at nakita niyang inalis ng lalaki ang maskara nito. Gulat na gulat siya nang malaman na si Prince pala ang lalaking iyon!

“P-prince?” Hindi makapaniwalang bulalas ni Jane.

“S-sandali…” paika-ika itong naglakad palapit sa kaniya habang sapo ang nasaktang pagkalalaki.

Napaatras si Jane nang akmang hahawakan siya nito. Naguguluhan siya. Paanong si Prince ang White-Masked Killer?

“A-anong ginawa mo? Bakit mo sila pinatay, Prince?!”

“N-napilitan lang ako. Magnanakaw lang naman ako kaya ako nandito. Ginagamit ko lang ang maskara ng White-Masked Killer para siya ang mapagbintangan kapag nagsumbong na kayo sa pulis. Kaya lang nanlaban kasi iyong katulong tapos naalis niya ang maskara ko. Nakita niya ang mukha ko. Sa takot ko ay pinatay ko na lang siya. Tapos iyong batang lalaki. Nakita niya rin ako. Nakasilip siya sa pinto ng kwarto niya kaya pinatay ko din siya. Jane, h-hindi ko intensiyon na pumatay ng tao. Wala lang akong pagpipilian!”

“K-kung ganoon ay iyan ang raket mo? Ang magnakaw? K-kaya mo ba ako pinipilit na magtrabaho dito ay para malaman mo kung anu-ano ang pwedeng nakawin dito?” Tumango si Prince at yumuko. Sa galit ni Jane ay pinagsasampal niya ito. “Hayop ka! Hayop ka!”

Hinawakan ni Prince ang dalawa niyang kamay upang pigilan siya sa pagsampal dito. “Ginagawa ko lang ito para sa atin, Jane! Nag-iipon ako para mapakasalan na kita! Paatwarin mo ako! Napilitan lang akong pumatay! Kaya sana ay tulungan mo ako, Jane! Parang awa mo na! A-ayokong makulong. Mahal mo naman ako, `di ba? Jane?” Mangiyak-ngiyak na wika ni Prince.

At dahil sa pagmamahal ni Jane sa kaniyang nobyo ay pumayag siya sa naisip nitong plano. Nagsinungaling siya sa ikwenento niya sa mga pulis. Pero ang totoong nangyari ay dinala siya ni Prince sa guest room at doon ay sinaksak siya nito ng dalawang beses at iyon ay may pagpayag niya. Iyon ay para magmukhang biktima din siya. Napagbintangan ang White-Masked Killer dahil sinabi niya na iyon ang umatake sa kanila. Nagnakaw din si Prince sa bahay ng mga Brillantes bago ito umalis kaya nagtataka si Jane kung bakit sinabi ng mag-asawang Brillantes na walang nawalang gamit sa mga ito ng gabing iyon.

Nagsinungaling siya sa mga pulis upang hindi makulong ang kaniyang nobyo.

“Hindi mo ba alam na puno ng CCTV camera ang bahay namin, Jane?” Tigam sa luha si Yvonne. Nakakuyom ang dalawang kamay nito. “Kaya alam namin ni Kristoff na ang boyfriend mo ang pumasok sa bahay namin at hindi ang White-Masked Killer! Plinano namin ito ng asawa ko—ang pagganti sa iyo at sa walanghiya mong nobyo! Hindi namin sinabi na nawalan kami ng gamit upang ang mapagbintangan ay ang White-Masked Killer dahil ang gusto namin ay kami mismo ni Kristoff ang pumatay sa inyong dalawa! Kinailangan nga lang namin patayin ang dalawang bata dito upang bumalik ang trauma mo! Para takot na takot ka habang pinapatay ka namin! Matagal namin itong hinintay, Jane! Ang gabing ito upang maipaghiganti namin ang kamatayan ng tatlo naming anak!”

Napaluhod ulit si Jane sa kaniyang nalaman. Walang tigil ang pag-agos ng luha sa kaniyang pisngi. “P-patawarin ninyo po ako!” Hagulhol niya.

“At pagkatapos, ang asawa ko naman ang pinatay mong hayop ka! Hindi kita mapapatawad, Jane! Hindi mo kilala ang binangga mo! You messed with the wrong family!” Biglang nanlisik ang mga mata ni Yvonne. “Alam mo ba kung bakit gabi-gabi kaming umaalis ni Kristoff sa bahay? Iyon ay dahil um-attend kami ng isang Human Auction! Bumibili kami ng tao sa auction na iyon at kapag nananalo kami sa bidding ay dinadala namin ang taong iyon sa secret mansion namin at doon namin iyon pinaglalaruan at pinapatay! Kaya humanda ka na, Jane! Ikaw na ang susunod sa boyfriend mo!”

Mula sa likod ni Yvonne ay naglabas ito ng matalim na kutsilyo. Sumigaw ito at sinugod siya. Pero bago pa siya nito masaksak ay nadampot na niya ang maso sa ibabaw ng kama ni Calvin at malakas niyang inihataw iyon sa binti ni Yvonne. Umusli ang butong naputol sa binti ni Yvonne. Natumba ito at napaluhod.

Sinamantala na ni Jane ang pagkakataong walang kalaban-laban si Yvonne. Tumayo siya sa harapan nito. Itinaas niya ang maso sa ere.

Nanlaki ang mata ni Yvonne nang makita nito ang gagawin niya. “Nooo!!!” sigaw nito na may kasamang takot.

“You messed with the wrong babysitter!” aniya at ubod lakas niyang ipinukpok ang maso sa ibabaw ng ulo ni Yvonne. Sa lakas niyon ay halos mayupi ang buong mukha nito. Nagtalsikan ang dugo sa kung saan-saan at walang buhay na bumagsak si Yvonne sa sahig.

Pagkatapos niyon ay parang tinakasan ng tapang si Jane. Hindi siya makapaniwala na magagawa niya ang lahat ng ito. Nabitawan niya ang maso at pinuntahan niya si Baby Toby na tahimik na nakahiga sa crib.

“Baby Toby!” Napaiyak siya dahil ligtas ito. Binuhat niya ito at niyakap nang mahigpit.

Kailangan na nilang lumabas upang humingi ng tulong. At ang naisipan niyang puntahan ay ang kapitbahay ng mga Sanchez. Pagkalabas nila ni Baby Toby ng bahay ay tumakbo siya sa kabilang bahay kahit wala siyang suot na sapin sa paa.

Tamang-tama dahil nakabukas ang gate sa kabilang bahay kaya nakapasok siya agad. Maging ang main door ay bukas din. Pagkapasok ni Jane ay agad siyang nagtawag sa mga tao na naroon ng tulong pero walang sumasagot sa kaniya. Hanggang sa may marinig siyang kaluskos sa kusina. Pumunta siya doon at nagtaka siya nang makita na nakatali ang mga kamay at paa ng mga nakatira doon. Ang mag-asawa at dalawang anak pati na ang dalawang kasambahay. Bukod sa nakatali ang mga kamay at paa ay may busal din sa bibig ang lahat. Umiiyak ang mga ito.

Bakit parang may gustong sabihin ang mga ito sa kaniya?

Nagtataka man ay lumapit siya sa mga ito at inalis ang busal ng isa sa mga kasambahay.

“Umalis ka na! Hindi ka na dapat nagpunta dito! Nandiyan na siya! Nandito siya!” Naghihisterikal nitong sigaw.

Kumunot ang noo ni Jane. Magtatanong pa sana siya nang marinig niya ang pagsara ng main door. Hanggang sa may marinig siyang yabag ng mga paa. Huminto iyon at naramdaman niya ang isang presensiya ng tao sa kaniyang likuran.

Natatakot man ay pinili pa rin niyang humarap sa kaniyang likuran. Doon ay nakita niya ang isang lalaki na nakasuot ng puting maskara habang may dalang matalim na kutsilyo.

“Nahanap din kita! Ngayon, papatayi na kita!” Nakakapangilabot na sabi ng White-Masked Killer—ang totoong White-Masked Killer!

 

WAKAS

Kapit Sa Patalim 09

 

IKASIYAM NA KABANATA

        NASA ikalawang palapag ng bahay ang silid ng mga anak nina Thessa at Cedrick. Habang paakyat sila ay parang may isang eksena sa utak ni Jane ang bumabalik. Agad niyang ipinilig ang ulo upang alisin ang nasa isip niya ng sandaling iyon. Hindi na dapat niya inaalala ang pangyayaring iyon. Matagal na iyong tapos at sigurado siyang hindi na iyon mauulit pa.

Sa iisang kwarto lang natutulog ang tatlong anak nina Thessa. Dalawa lang kasi ang kwarto sa itaas. Isa sa mga anak nila at isa para sa mag-asawang Sanchez. Pagkabukas ng pinto ng kwarto ng mga bata ay nakita niya ang isang teenager na babae. Nasa pang-isahang kama ito. May nakasuot na headseat dito at nagbabasa ng aklat. Sa kabilang kama ay isang batang lalaki na mas bata sa babae. Nakaharap ito sa laptop at hindi niya alam ang ginagawa. Nakasuot ito ng salamin sa mata. Sa gitna ng kama ay mayroong crib at naroon ang bunso na one-year old pa lamang.

Natigilan si Jane sa kaniyang nakita. Parang may naririnig siyang babaeng nagsasalita. Boses ni Yvonne! “Siya si Yssa. Siya naman si AJ. Siya si Baby Kayla…” Parang nauulinagan niya ang boses nito.

“Sila ang mga anak namin, Jane.” Napapitlag at bumalik sa reyalidad si Jane nang marinig ang boses ni Cedrick. “Si Cristine, Calvin at Baby Toby.” Ipinapakilala na pala nito ang mga aalagaan niya. “Kids! Attention, please.” Tumingin ang dalawa sa kaniya. “Ito si Ate Jane ninyo. Siya muna ang magbabantay at mag-aalaga sa inyo ngayong gabi. Tonight lang naman dahil bukas ng hapon ay nandito na rin kami.”

Pilit siyang ngumiti kahit balisa na siya. Kumaway siya sa dalawa. “Hello!” Kulang sa sigla na bati niya sabay baling sa mag-asawa. “Mukha naman silang mababait,” aniya. Nababalisa siya dahil naaalala niya sa tatlong anak ng mga Sanchez ang tatlong anak ng mga Brillantes. Iyon nga lang, lalaki ang bunso ng mga Sanchez habang babae naman sa mga Brillantes.

“Yes. Mababait sila at wala kang magiging problema sa kanila. Si Calvin nga pala, kapag sobra na sa kaka-laptop ay pagbawalan mo na, Jane. Lumalabo na kasi ang mata niyan kakalaro ng games sa laptop niya,” paalala ni Thessa. “Saka pwede ka nang umalis ng six ng umaga kasi alam ko na may work ka pa ng eight ng umaga, `di ba? Darating naman dito iyong kapatid ko para siya naman ang tumingin sa mga anak namin. Hindi lang talaga siya pwede ngayong gabi dahil may anak din siya.”

Nakangiting tumango si Jane. “Walang problema po, ma’am. Alam ko na po ang gagawin ko,” wika niya. “Ako na po ang bahala sa kanila. Iu-update ko din po kayo everytime para hindi kayo mag-aalala sa kanilang tatlo.”

 

PAGKATAPOS na makausap ni Jane ang mag-asawang Sanchez ay umalis na rin ang mga ito. Tinanong niya ang magkapatid na sina Cristine at Calvin kung ano ang gusto ng mga ito para sa dinner at nag-request ang mga ito ng pizza. May iniwan naman na budget para sa food ang mag-asawa kaya nagpadeliver na lang siya ng dalawang pizza para sa kanilang dinner. Nagtimpla na lang siya ng iced tea para may panulak.

Pagdating ng in-order nilang pizza ay kumain na silang tatlo. Nasa harapan sila ng TV sa salas at doon sila kumakain habang nanonood. Si Baby Toby ay nasa itaas at tulog pa rin. Kapag nagising iyon ay saka niya bibigyan ng gatas.

Habang nanonood sila ay pasimpleng tiningnan ni Jane ang kabuuan ng bahay. Doon niya napansin na lahat ng bintana ay merong grills. Pati iyong pinto ay meron pang isang pinto na yari din sa bakal na grills. Hindi na niya tuloy napigilan ang magtanong sa magkapatid ng tungkol doon dahil sa kaniyang curiosity.

“Bakit lahat yata ng pinto at bintana ninyo ay may grills?” tanong ni Jane.

Si Cristine ang sumagot sa kaniya. “Ewan ko nga po kina mama at papa. Kakapalagay lang po nila niyan last week. Nang mabalitaan kasi nila last month na nakatakas na naman `yong White-Masked Killer ay nagpalagay na sila niyan. Para daw sa safety namin. Ipapatanggal din naman daw po iyan kapag nahuli na iyong killer na iyon.” Pabalewalang sagot nito sa kaniya.

Parang binuhusan ng malamig na tubig si Jane sa kaniyang narinig. “N-nakatakas ang White-Masked Killer?” Natitigalgalan niyang tanong.

“Oo, ate. Balita iyon sa TV last month pa, a. At hanggang ngayon ay hindi pa rin siya nahuhuli!”

Nanlalaki ang mga mata ni Jane at para siyang nahihirapan sa paghinga. Parang nag-e-echo sa loob ng ulo niya ang mga huling salitang sinabi sa kaniya ng White-Masked Killer nang makaharap niya ito noon sa kulungan…

“Oras na makatakas ulit ako dito, hahanapin kita. Hindi na ako makapaghintay na makita kang nahihirapan habang unti-unti kang nalalagutan ng hininga!”

“Hahanapin kita! Papatayin kita!”

Natatarantang tumayo si Jane. “Anong gagawin mo, Ate Jane?” takang-tanong ni Calvin.

“I-isasarado ko lang ang mga bintana at pinto.”

“Pero maaga pa naman, ate.”

“H-hindi. Mas mabuting magsarado na tayo. Sandali lang, ha?”

Iniwan muna ni Jane sandali ang dalawa upang magsara ng mga pinto at bintana sa buong kabahayan. Pati iyong bintana sa kwarto sa itaas ay isinara na rin niya dahil natatakot siya na baka doon pumasok ang killer. Maging ang back door sa kusina ay isinara na niya dahil nakabukas iyon nang makita niya. Pwedeng doon din pumasok ang kung sino man.

Bakit hindi man lang niya nabalitaan na nakatakas na naman pala ang White-Masked Killer? Ganoon na ba siya ka-busy at hindi niya man lang nalaman. Ngayon tuloy ay takot na takot siya dahil merong binitiwang salita ang naturang killer na hahanapin siya at papatayin. Paano pala kung matagal na siya nitong minamatyagan at naghihintay lang ng tamang pagkakataon?

Mariin na umiling si Jane. “Hindi! Hindi na ako makakapayag na maulit ang gabing iyon!” aniya habang pababa ng hagdan. Bumalik na siya sa tabi ng magkapatid. Nakatulala na lang siya sa TV at hindi na nagawang kumain dahil sa sobrang kaba.

“Okay ka lang, ate? Parang balisa ka…” untag ni Cristine.

Isang pilit na ngiti ang pinakawalan niya. “A-ayos lang ako. Kain na kayo para pagkatapos ay magawa niyo na ang assignments ninyo,” wika ni Jane.

Sa pagkakataon na iyon ay biglang umiyak si Baby Toby sa itaas. Napatayo agad si Jane at tumakbo paitaas. Talagang natataranta na siya simula nang malaman niyang nakatakas na ang White-Masked Killer. Pagdating niya sa kwarto ay agad niyang chi-neck kung bakit ito umiiyak. Iyon pala ay puno na ng ihi ang diaper nito. Kaya nilinisan niya ito at pinalitan ng diaper. Isinama na niya ito pagbaba at pansamantalang ipinabuhat kay Cristine dahil magtitimpla siya ng gatas sa kusina.

Pagdating ni Jane sa kusina ay kinuha niya na ang lalagyan ng gatas sa itaas ng ref. Nilagyan na niya niyon ang feeding bottle. Nang ibabalik na niya ang gatas sa itaas ng ref ay may nahagip siya sa gilid ng kaniyang mata. Ganoon na lang ang pagkasindak niya nang makitang nakabukas ang back door!

Natataranta niyang isinara iyon at ini-lock sabay takbo sa salas. “Bakit nakabukas `yong back door? Sino ang pumasok?!” Hindi na niya napigilan ang pagtaas ng boses.

“A-ako, ate,” ani Calvin. “Pinapasok ko lang si Mingming. Iyong pusa ko—”

“Pero sana isinara mo, Calvin! Delikado na ang panahon ngayon lalo na at gabi. Hindi niyo dapat pinapabayaan na nakabukas ang pinto. Paano kung may pumasok doon nang hindi natin alam?! Paano?!”

Tila natatakot na tiningnan siya ng magkapatid. Doon lang niya napagtanto na natatakot niya ang mga ito dahil sa pagtaas ng kaniyang boses.

Huminga siya nang malalim at kinalma ang sarili. “Sorry. Hindi ako galit o kung ano. Gusto ko lang masiguro ang safety ninyong lahat. Nag-aalala lang kasi ako kaya medyo tumaas ang boses ko. Sorry talaga. Hindi ko na uulitin.” Paghingi niya ng paumanhin. Baka kasi natatakot na sa kaniya ang mga bata.

“Okay lang, ate. Nagulat lang din ako sa reaction mo. Pero kasalanan naman talaga ni Calvin dahil hindi niya isinara ulit iyong pinto. Don’t worry, naiintindihan ka namin, ate.”

“Salamat. Gawin niyo na assignments ninyo, ha. Kung kailangan niyo ng tulong ay tawagin niyo lang ako. Akin na pala si Baby Toby. Doon muna kami sa taas para mapadede ko na siya,” aniya at kinuha na niya kay Cristine ang bunsong kapatid ng mga ito.

 

ALAS ONSE na ng gabi ngunit mailap pa rin ang antok kay Jane. Hindi pa rin nawawala sa isip niya na nakatakas pala sa kulungan ang White-Masked Killer noong nakaraang buwan pa. Nasa itaas na ang tatlong magkakapatid at tulog na ang mga ito. Bumaba siya sa salas upang manood ng TV. Hininaan na lang niya ang volume upang hindi siya makaistorbo sa mga natutulog. Baka kasi kapag pinagod niya ang mata ay aantukin na siya at makakatulog na rin.

Cartoons ang pinapanood niya para tamarin siya at antukin.

Nasa kalagitnaan siya ng panonood nang marinig niyang umiiyak si Baby Toby. Agad siyang tumayo upang puntahan ito. Pero nang akmang bubuksan na niya ang pinto ay tumigil na iyon sa pag-iyak. Naisip niya na baka naalimpungatan lang ito at muling nakatulog.

Hindi na niya itinuloy ang pagpasok dahil lilikha pa ng ingay ang pinto kapag binuksan niya. Paniguradong magigising na naman si Baby Toby. Kaya imbes na i-check ang baby ay bumalik na lang siya sa salas upang ipagpatuloy ang panonood. Ngunit pagbalik niya doon ay ganoon na lang ang laki ng kaniyang pagtataka. Ang huli niya kasing natatandaan ay bukas ang TV nang umakyat siya sa itaas pero bakit ngayon ay naka-off na iyon?

Dahil doon ay bigla siyang kinilabutan. Hindi kaya…

Ipinilig niya ang ulo upang alisin ang negatibong bagay na naroon. Imposible! Sobrang imposible na nakapasok siya dito, tukoy niya sa White-Masked Killer.

Naiisip niya kasi na baka nasundan siya nito. Pero inisip na lang niya na imposibleng alam nito na nandito siya ngayon. Ang naging paghaharap nila noon sa bahay ng mga Brillantes ay ang una at huli na. Hindi na iyon mauulit pa.

Ang mabuti pa siguro ay matulog na rin siya. Kesa sa gising siya tapos kung anu-ano ang naiisip niya. Pipilitin na lang niya ang sarili na makatulog. Doon na lang siya sa itaas magpapaantok. Sa kwarto ng magkakapatid din siya matutulog. Binigyan naman siya ng kutson, comforter, unan at kumot. Kaya kahit sa sahig siya ay kumportable pa rin.

Paakyat na sana si Jane nang biglang tumunog ang telepono sa salas kaya napabalik siya upang sagutin iyon. “Hello po?” aniya pagkaangat ng telepono at maidaiti niya iyon sa kaniyang tenga.

Wala siyang naririnig na nagsasalita pero may naririnig siyang malalalim na paghinga.

“Hello. Sino po `to?” Muli niyang tanong pero wala pa ring nagsasalita sa kabilang linya.

Ibinaba na lang niya ang telepono dahil walang sumasagot. Baka nangti-trip lang. Uso pa naman ang mga ganoon ngayon. O baka wrong number or bata ang nag-dial at hindi sinasadyang natawagan ang number sa bahay na ito.

Ipinagkibit-balikat na lang ni Jane ang pangyayaring iyon at nagdesisyon na umakyat na sa itaas. Pero eksaktong pagtalikod niya sa telepono ay muli iyong nag-ring. Napatingin ulit siya doon at mabilis niya iyong sinagot.

“Hello. Sino ba ito?” Mga malalalim na paghinga na naman ang sumagot sa kaniya kaya nalaman niyang ito rin iyon tumawag noong una.

Doon na siya nainis dahil feeling niya ay niloloko na siya. “Hello?! Sino ka ba? Bakit hindi ka nagsasalita?! Hindi ako nakikipaglokohan sa iyo kaya tumigil ka na—”

“Gusto kong maligo sa dugo mo, Jane! Gusto kong makitang unti-unti kang namamatay habang nahihirapan!” Labis ang kilabot na gumapang sa katawan ni Jane sa sinabi ng lalaki sa kabilang linya. Malaki ang boses niyon at nakakatakot!

Sa sobrang takot ni Jane ay nabitawan niya ang telepono at malakas iyong bumagsak sa sahig. Mabuti na lang at hindi iyon nasira. Agad niya iyong dinampot at ibinalik nang maayo sa dati. Nanghihinang napaupo siya sa upuan habang sapo ang dibdib. Iyong boses no’ng nakausap niya sa telepono—parang pamilyar sa kaniya. Ayaw man niyang isipin pero tila kahawig iyon ng boses ng White-Masked Killer!

Diyos ko! Huwag naman po sana na siya iyon! Taimtim niyang dasal.

Muling napapitlag si Jane nang tumunog muli ang telepono. Kulang na lang ay atakihin siya sa puso sa sobrang gulat. Ngunit sa pagkakataon na iyon ay gusto niyang ipaalam sa kung sino mang tumatawag na hindi siya dito natatakot. Kaya dinampot niya ang telepono.

“Hayop ka! Tigilan mo na ako!” galit niyang sigaw.

“Jane? Bakit mo ako minumura?” Tila nahimasmasan si Jane nang mapagtanto niya na si Thessa pala ang tumatawag sa pagkakataon na iyon.

“M-ma’am?”

“Yes. Ako nga ito. Bakit mo ako minumura?”

“Sorry, ma’am. Hindi po kayo ang minumura ko. May tawag po kasi nang tawag dito kanina pa. Nananakot po siya, e. Kaya akala ko ay iyo na naman ang tumatawag. Kayo po pala.”

“Okay. I understand. Uso talaga iyang mga nanloloko sa phone. After nitong tawag ko sa iyo ay huwag ka nang sumagot ng kahit na anong tawag. Okay? By the way, I just called para itanong kung kumusta na ang mga bata? Tulog na ba sila?”

“Tulog na po silang lahat, ma’am. Nakakain at tapos na rin po nila ang kanilang assignments.”

“Good. Sige, I have to go na. Ikaw na muna ang bahala diyan, ha. Thank you, Jane. Bye…”

“Ma’am, paano po `yong lalaking tumatawag na nananakot?”

“Ah, iyon ba? Prank caller lang siguro iyon. Don’t worry, may access kami sa phone diyan sa bahay at may features iyan na pwedeng malaman namin kung nasaan or taga-saan ang tumatawag. Iche-check ko ang call history para malaman ko ang number niya at ma-trace ko kung taga-saan ang prank caller na iyon. Then tatawagan kita sa mismong phone mo na.”

“Okay, ma’am. S-salamat po. Bye po.”

Nanginginig pa rin ang kamay ni Jane nang ibaba niya ang telepono. Pakiramdam niya tuloy ay mas lalong hindi siya makakatulog ngayong gabi dahil sa lalaking tumawag na kaboses ng White-Masked Killer.

At muling tumunog ang telepono. Napatitig siya doon at hindi niya malaman kung sasagutin ba niya iyon o hindi. Nagtatalo kasi ang isip niya na baka si Thessa iyon o baka iyong prank caller. Pero mas nanaig sa kaniya ang sagutin na lang ang naturang tawag.

“H-hello…” May pag-aalinlangan niyang sabi. Ayaw na niyang magmura. Baka si Thessa ulit iyon, e. Mapagalitan pa siya.

“Kumusta ka na, Jane?” Nanlaki ang mata niya nang malaman na iyong lalaki ang tumatawag sa kaniya sa pagkakataon na iyon. “Ang tagal kitang hinanap. Alam mo ba iyon?” Parang pumapasok sa loob ng ulo niya ang boses nito at umaalingawngaw doon.

“Tigilan mo na ako!” Pagtatapang-tapangan niya. “Ano ba ang gusto mo? Kung inaakala mong matatakot ako sa iyo, nagkakamali ka! Hindi ako natatakot sa iyo!” Bakas sa mukha niya ang takot habang sinasabi iyon.

“Talaga? Hindi ka natatakot sa akin? E, bakit kitang-kita ko sa mukha mo na takot na takot ka!”

Lalong gumapang ang takot at kilabot kay Jane sa sinabi ng lalaki. Ibig bang sabihin niyon ay nakikita siya nito?!

“N-nakikita mo ako? N-nasaan ka?” At biglang naputol ang kabilang linya.

Nahihintakutang ibinalik niya ang telepono. Luminga siya sa paligid. Marahil ay nakikita siya nito mula sa labas dahil gawa sa glass ang mga bintana sa bahay na ito. Kaya ang ginawa niya ay ibinaba niya ang mga kurtina sa bintana at pinatay ang ilaw.

Napatingin siya sa telepono. Naisip niyang tawagan si Thessa upang ipaalam dito ang nangyari. Pero nagdadalawang-isip siya na baka mag-alala ito nang husto tapos nangpa-prank lang naman pala iyong tumatawag. Talagang hindi na niya alam ang kaniyang gagawin.

Naglakad-lakad siya sa salas habang kinakagat ang kuko sa kamay. Nag-iisip siya ng gagawin niya nang muling tumunog ang telepono. Mabilis niya iyong nilapitan at dinampot.

“Hello?” Mga malalalim na paghinga na naman ang sumagot sa kaniya. “Tama na, please! Tigilan mo na ako. Hindi ka na nakakatuwa. Okay! Kung gusto mong matakot ako? Oo na! Takot na takot na ako! Nagtagumpay ka na kaya tumigil ka na—” Napahinto siya sa pagsasalita nang mag-ring ang sarili niyang cellphone na nasa bulsa ng kaniyang shorts.

Nang malaman niyang si Thessa na ang tumatawag sa kaniya ay ibinaba na niya ang telepono at sinagot ang tawag sa kaniyang cellphone. “Hello, ma’am! Tumatawag na naman po siya—”

“Jane, nasaan ka? Ang mga bata?!” Naramdaman agad ni Jane ang pagkataranta sa boses nito.

“N-nandito po sa loob ng bahay. Bakit po?”

“Diyos ko! Jane, lumabas kayo ng bahay! Ngayon na!”

“Ano po? Bakit po, ma’am?”

“Sa loob ng bahay nangagaling ang tawag! Nasa loob ng bahay namin ang caller na nananakot sa iyo! Bilisan mo. Lumabas na kayo! Tatawag na ako sa mga pulis!”

Hindi na sumagot pa si Jane. Tinapos na niya ang tawag at kahit takot na takot sa nalaman niya ay lakas-loob pa rin siyang umakyat sa hagdan papunta sa kwarto ng mga alaga niya. Bawat hakbang niya sa baitang ng hagdan ay isa-isang bumabalik sa alaala niya ang nangyari noon sa bahay ng mga Brillantes. Iyong pagpatay kay Armie, kay AJ at ang pagtalon ni Yssa kasama si Baby Kayla sa bintana sa sobrang takot. Pati na ang pagsaksak sa kaniya ng taong iyon! Lahat ay bumalik sa kaniya.

Natatakot siya na maulit ulit iyon. At paano kung ang tumatawag pala ay ang White-Masked Killer? Paano kung ngayong gabi nito bibigyan ng katuparan ang banta nito sa kaniya?

Sa tingin niya ay nakapasok ito dahil sa back door. Noong naiwanan ni Calvin na bukas ang pinto.

Mas lalo niyang binilisan ang pag-akyat sa itaas. Malakas niyang binuksan ang pinto ng kwarto kung saan naroon ang magkakapatid. Kailangan nilang makalabas agad doon. Ngunit ganoon na lang ang pagkabigla niya nang makitang nakatali sina Cristine at Calvin sa mga kama ng mga ito. Nakatali ang mga kamay at paa ng dalawa sa bawat sulok ng kama at may busal din sa bibig. Nagpupumiglas ang dalawa at nagpupumilit na makawala. Habang si Baby Toby ay nakatayo sa crib at tahimik na nakatingin sa kaniya. Wala itong kamalay-malay sa nangyayari.

Akmang lalapitan na niya ang dalawa para pakawalan nang may maringi siyang yabag ng sapatos na papalapit sa kwartong iyon. Kaya imbes na mapakawalan ang dalawa ay kinuha niya si Baby Toby at isinama niya iyon sa pagtatago sa aparador. Pagkasara niya ng pinto ng aparador ay doon niya nalaman na merong siwang ang pinto. Bigla niyang naalala noong nagtago siya sa closet sa bahay ng mga Brillantes!

Napaiyak na lang siya doon. Niyakap niya nang mahigpit si Baby Toby. Hiling niya ay huwag sana itong umiyak o lumikha ng ingay. Palakas nang palakas ang yabag ng paa. Hanggang sa mawala iyon. Marahan siyang sumilip sa siwang at labis siyang nagimbal nang may makita siyang lalaki na nakatayo sa pintuan. Nakasuot ito ng puting maskara at may dalang maso sa isang kamay habang isang bag sa isa pang kamay. Hindi siya maaaring magkamali. Iyon ang White-Masked Killer!